ode aan het alledaagse
Ik roep loopmaat Julie & Partner uit tot de Meest Verstandige Eindejaarsvierders van allen. Terwijl wij hier het zoveelste lijstje boodschappen doen en het huis nog maar eens van boven tot onder wordt schoongemaakt, zijn zij geheel en al zorgeloos om eten en drinken en hoeft het schoonmaken voor hen ook al niet want ze zijn niet eens thuis.
Weg met de geit, moeten ze daar gedacht hebben of liever : weg op de skilatten, want ze vertoeven in een of ander ski-oord.
Wellicht zou het nog te druk zijn voor mij, zoveel mensen opeengepakt in een te kleine hotelkamer, maar ze zijn tenminste ontsnapt. Ontsnapt aan de feesten en de drukte, de obligate zoenen en geschenken, de lijstjes, de overvolle magen, het aanschuiven in de winkels met overvolle karren.
Kerst en Nieuwjaar. Twee feesten op amper 8 dagen, teveel eten, teveel drukte, teveel zoet, te veel volk, kortom : van alles teveel.
Voor sommigen zijn dit hoogdagen, niet in het minst voor vele zelfstandigen – en het is hen zeer zeker gegund – maar mij kan het bekoren.
Niemand verplicht me natuurlijk om mee te doen.
Ach nee ?
Laat dat laatste nogal tegenvallen. Familiefeesten : zeg daar maar eens nee tegen. Dat lukt niet. En met alle begrip. Familie, dat is samenkomen. Een familie die niet samenkomt houdt op familie te zijn, wat de mogelijkheden van de digitale wereld ook zijn. En natuurlijk, het is prachtig om familie te hebben. Alleen – en dat zit me steeds hoger – lijkt het hoofddoel van zo’n feest het binnen werken van zoveel mogelijk eten.
Wie heeft in hemelsnaam beslist dat feesten en eten onvoorwaardelijk samen gaan en er zonder (goed en veel) eten geen feest is ?
Wanneer ik dit tegen manlief zeg staart hij naar mij alsof ik aan anorexia lijd, want als er één ding is dat hij aan mij zou willen veranderen (er zijn er beslist meer) dan is het mijn eetlust. Of nee, tel daar ook maar drinken bij, want verder dan 1 glas alcohol waag ik mij niet, de aantrekkelijkheid van iemand die ‘glaasje op heeft’ ontgaat me totaal, evenals de humor die dan komt boven drijven.
Nee, ik ben geen feestvierder en bijgevolg wellicht gigantisch saai. Het liefste liet ik deze dagen aan mij voorbij gaan en nodigde ik de vrienden uit voor een etentje ergens in januari, zomaar, niet om te feesten – hun vriendschap is een feest op zich – niet de maag vol te proppen maar om doodgewoon van hen te genieten, van hun alledaagse verhalen en hun alledaagse kleren, hun alledaagse verzuchtingen en hun alledaagse zelf.
Een januarifeest voor het alledaagse dus. Voila, weeral een reden om te feesten !
Danku voor de eervolle vermelding. Het was dit jaar onze eerste ontsnapping en nu weten we het zeker: vanaf nu zijn we altijd weg tussen kerst en nieuw! Zeker weten! T mag bog naar het hol van pluto zijn 🙂 hou moed kaat
Hier valt al dat gefeest ook nog best mee. Met kerstavond de (kinder)avondviering, met Kerst enkel mijn vader en nonkel op bezoek. Morgenavond blijven we rustig thuis, niks gemaakte vrolijkheid. Rustig chinees eten en verder niks. Nieuwjaarsdag is het wel een verplicht nummertje van nieuwjaarsbrieven lezen en nieuwjaarskussen. Volgende week staat ons wel nog een uitgesteld Kerstfeest te wachten bij de schoonfamilie maar al bij al valt dat nog goed mee.
Maak er morgen een rustige avond van!
Ik heb er hetzelfde gevoel bij. Voor mij hoeven die feesten en al dat eten ook niet echt. Vooral oudjaar met alle drukte en het geforceerde vrolijk doen is aan mij niet besteed. En wij overwegen ook al enkele jaren om te ‘ontsnappen’, maar doen het voorlopig niet omdat onze ouders daar echt niet blij mee zouden zijn.