Of ik Annelies ooit heb ontmoet ? Over de band tussen bloggers

Annelies wiens familienaam ik altijd vergeet

‘Over welke Annelies heb je het nu ?‘ vraagt het lief wanneer ik over ronduit babbel over levenskeuzes, reizen met de fiets of minimaliseren. ‘Ha, dié Annelies”, zegt hij dan. “Heb je die nu al ontmoet ?”. Nee, zeg ik dan, en dat ik amper haar familienaam ken (Toch wel, maar geef mij maar Annelies van Annelyse. Tussendoor denk ik dat je iemand niet persé hoeft te ontmoeten om een band op te bouwen. Eentje tussen bloggers.

Lang leve de bloggers !

Ik leer veel van bloggers. Sommige volg ik al héél lang. Zo ging ik kijken naar het afstudeerproject (of toch een deeltje ervan) van Buffie. Ondertussen wandelen daar twee tienerdochters rond. Haar blog ligt een beetje stil, maar via Instagram volg ik ze nog wel. Lien heeft in mij het loopvirus aangewakkerd, ik denk meer dan tien jaar geleden. Ook hier twee flinke dochters. Grote momenten. Kelly heb ik later ontdekt en zij leert mij hoe kwetsbaarheid en kracht samen gaan. Ze blijft mij uitdagen. Ook al omdat ze innoverend is (en dat misschien zelf niet beseft.). Ik bewonder de hardnekkige authenticiteit van Michel, die jaar na jaar blijft bloggen en jaar na jaar dingen blijft verliezen.

Bloggers schrijven meestal mooie en zonnige verhalen maar schuwen het schrijven over menselijke ellende niet. Geboortes en feesten, promoties, maar ook ontslag, het verliezen van een zus, een ouder. Dat draag ik best wel mee in mijn gedachten. Ook al heb ik die mensen – op Nadine na – nog nooit in levende lijve gezien.

Blijf wie je bent – blijf bloggen

Ik pleit schuldig, ik laat veel te weinig een reactie na, terwijl sommige berichten mij echt inspireren en soms zelfs beïnvloeden in mijn keuzes. Ik bewonder de authenticiteit.
Dus als je soms twijfelt of je blog wel zin heeft, blijf maar lekker verder doen. Helemaal zoals je zelf wil. Hoe dan ook, een dikke merci !