De complete off-day – en de schuldgevoelens
Het wou gewoon niet lukken
Had ik het moeten zien aankomen ? Geen idee. Gisterenavond maakte ik de planning op voor vandaag en zag het helemaal zitten. Het zou een productieve dag worden en liep al over van goesting en energie. Ik zou beginnen met de ‘kikker’, oftewel het meest vervelende werk zodat ik de rest easy peasy zou zijn.
Toen ik opstond viel het nog mee. Het lief was ziekjes, maar ik niet. Op het werk liep één van mijn collega’s snotterend door de gangen, maar ik niet. De hele voormiddag werd er gewerkt en de kikker werd inderdaad ingeslikt. Na de middag viel ik echter als een vodje in de lappenmand. Weg spirit, weg enthousiasme, weg energie, weg overzicht. Ik laste een kleine pauze in in de hoop dat het na een half uurtje wel beter zou gaan. Maar zo liep het niet.
Help ! Daar zijn de schuldgevoelens !
Een paar dagen geleden was ik opnieuw onwel geworden op het werk, maar dat was na een paar uurtjes en een pak medicatie toch wel overwonnen. Wat ik mij niet realiseerde is dat zo’n pak medicatie ook wel tol vraagt. Hoe dan ook, vandaag kreeg ik weinig gedaan en het lijstje van deze ochtend is heeft zijn houdbaarheidsdatum nog niet overschreden. Met andere woorden: het smeekt om aandacht.
Mannen zijn verstandiger – althans mijn lief
Het lief lag al evengoed in de lappenmand, maar behalve een fles water en het zoeken naar de afstandsbediening had hij weinig zorgen. ‘Het is wat het is’, luidt zijn devies. ‘Ertegen vechten zal ook niet helpen’. En laat dat nu net niet mijn sterkste kant zijn. In plaats van gewoon te aanvaarden dat er nu eenmaal dagen zijn waarop het niet zo lukt, voelde ik mijn emmer schuldgevoelens overlopen. Alsof het niet afgevinkte takenlijstje mijn dag tot een mislukking maakt. Wat is dat toch met al dat ‘moeten’ ? Met die schuldgevoelens om gewoon eens een day off te hebben ?
Of ben ik de enige die nog niet door heeft dat het soms simpelweg gebeurt ? Een dat waarin er weinig door je handen gaat ?
