Onderwijspraat: lerarentekort

Iedereen heeft een mening over het onderwijs

Soms denk ik: je zal maar 18 zijn en in het onderwijs willen gaan. Lees een aantal weken de krant en je zou voor minder ontmoedigd raken. Een beroepskeuze is sowieso al niet makkelijk maar continu geconfronteerd worden met negatieve media maakt het beroep echt wel niet aantrekkelijker. Ik kan mij best voorstellen dat zo’n jongere aan zichzelf gaat twijfelen als de helft van de jongeren er binnen de 5 jaar de brui aan geeft. Dan ben je al netjes afgestudeerd en rondde je een mooi stage af, dan is het maar de vraag of jij tot die 50% behoort die het wel zal volhouden. Zelfs los van werkzekerheid. Dit alles helpt echt niet bij het oplossen van het lerarentekort.

Oorzaken en taboe’s over het lerarentekort

Ik waag me niet om een eigen analyse te geven over de oorzaken, wél  dat het lerarentekort niet opgelost wordt met een paar maatregelen. Zelfs al zouden alle jonge leraren onmiddellijk werkzekerheid hebben,  dan nog zouden velen het onderwijs verlaten.
Ik sprak onlangs een jonge leraar die het ontzettend moeilijk heeft met een aantal klassen. Wellicht valt nog leergeld te betalen, maar wat mij het meeste trof is hoe de leraar vond dat er geen vuiltje aan de lucht was. Het toegeven dat het moeilijk gaat zou nochtans een eerste stap kunnen zijn om er iets aan te doen, om hulp te krijgen. Iedere leraar met een beetje ervaring wéét dat sommige klassen het soms echt uithangen en dat dit geenszins betekent dat je je eigen kunnen in vraag moet stellen. Maar het is een taboe voor sommige leraren. Zeker voor jonge leraren. Maar het is een dogma: leraren mogen niet klagen. Dat is taboe. Zeker voor de buitenwereld.

Je moet wel heel zwak zijn én lui om het onderwijs niet aan te kunnen

Taboe’s zijn er in het onderwijs met hopen. Zeg nooit dat je job zwaar is of je krijgt een tsunami over je heen die je voor minder doet twijfelen aan je eigen kunnen. Dat je wellicht toch niet veel aankan (je moest eens een andere job hebben, in de privé !), dat je toch maar 20 uur (of 22) moet werken op een week en dààrover klagen ? Dat je zo ongeveer zwemt in het verlof. Dat je wel heel snel klaagt.

Lees er de commentaren bij ieder nieuwsbericht maar op na. Ik doe bij deze niet eens de moeite om al deze (loze) beweringen te counteren. Haters gonna hate. Maar soms gaat dat wel in je koude kleren zitten. En ik blijf mij afvragen, over die ‘haters’, waarom ? Wat zorgt ervoor dat een behoorlijk grote groep mensen zo negatief staat tegenover de minste verzuchting van leraren ?

Iedereen kan lesgeven, niet ?

Ik hoorde onlangs van een bevriend koppel dat in het onderwijs werkt, dat zij van enkele ouders – die het wellicht goed meenden – een uitgeschreven handleiding hadden gekregen over hoe ze het beste toetsen konden organiseren en hoe ze die moesten opstellen.

Dat zegt toch wel veel over de kijk op het leraarschap. Een groep ouders die leraren willen helpen bij hun werk door hen uit te leggen hoe ze het zouden moeten doen. Er was veel werk ingestoken, in die handleiding en je kon echt niet naast de goede bedoelingen kijken.
Maar de boodschap is toch: jullie zijn niet competent genoeg en hebben hulp nodig. Wij zijn wel competent in deze en helpen jullie.

Hoe goed bedoeld ook, het zegt iets over de perceptie over de leraar. Die is niet goed.

En welke jongere kiest nu in hemelsnaam voor een beroep waarvan de perceptie dikwijls zo negatief is ? En dan heb ik nog niet gesproken over alle andere uitdagen.

Dat lerarentekort, dat zie ik nog niet zo snel opgelost.

PS: Het valt mij op hoe lang ik getwijfeld heb over het schrijven van deze post en hoe voorzichtig ik ben geweest. Die tsunami kan immers ook hierheen rollen. Daar ben ik mij heel erg van bewust.