op de operatietafel

Vandaag moest ik voor een kleine ‘heelkundige ingreep’ naar wat ze hier ‘het kliniekske’ noemen. Het is een soort dagziekenhuis. De ingreep stelde twee keer niets voor, wat gesnij en dichtnaaien en dat was het. Toch was ik onder de indruk van de manier waarop dit gebeurde.

Vooreerst moest ik een afspraak maken voor de operatiekamer. Ik mocht er zelf op het bed gaan liggen en werd al onmiddellijk verblind door de traditionele ufo die boven ‘het chirurgisch gebied’ lag. Om blijvend in de aliensfeer te blijven werd een sticker op mijn been (waar echt niets aan mankeert !) geplakt, ‘voor de aarding’. ‘Want ze gingen branden’. Meer uitleg kreeg ik niet want ‘de operatie’ werd ingezet. Ik werd plaatselijk verdoofd en, lieve dokters en verplegers : een plaatselijke verdoving is plaatselijk. Het is maar dat u het nog eens weet.

Wat toen gebeurde vond ik buitenmaats. Ik lag er in het middelpunt van de zaal (uiteraard) en boven mijn hoofden hoorde ik hoe de secretaresse haar ontslag had aangeboden, dat het enkel de goeien waren die weggingen, dat x nu weer 80 procent ging werken, want hup dit hup dat. Laat ik maar zeggen dat het erger was dan op een markt. Met naam en toenaam. Die zus, die dat, ‘en het is toch erg dat’…

Ik ga warempel denken dat chirurgie een makkie is.

Nu was het echt maar voor ‘een sneetje’, maar zouden chirurgen bij ernstige operaties ook gewoon maar doorkletsen over alles en nog wat ? Boven de hoofden van hun (wellicht volledig verdoofde) patiënt.