Snapshot dairy week #21 Terug thuis uit het ziekenhuis

Terug thuis !

Sedert vrijdag zijn we terug thuis. We, want zo voelt het wel aan. Tien dagen lang was ik er van ’s morgens vroeg tot ongeveer half tien ’s avonds. Dat ze daar in het ziekenhuis totaal niet moeilijk over deden is iets wat ik enorm apprecieerde. Nooit werd ik ‘buiten’ gestuurd, niet bij de verpleging, niet bij de dokters. Misschien is dat tegenwoordig de normale gang van zaken bij partners, maar toch. Op die manier hebben wij dit hele eerste hoofdstuk ‘diagnose, operatie, ziekenhuisherstel’ toch helemaal samen meegemaakt. We hebben samen gelachen en gehuild. Ik heb met eigen ogen gezien hoe hij aanvankelijk amper 5 stappen kon zetten en op het eind van de week – met kinesist – twee verdiepingen op en neer ging. Hoera, hoera !

Dat het niet gedaan is, niet over

Wanneer je dat verhaal bekijkt, dan zou je bijna denken dat het ergste voorbij is en dat het nu in rechte lijn naar omhoog gaat. Dat is ook zo, zelfs de dokter schetste dit, maar dan gaat het enkele over de operatie. Hoe die kankercellen zich verder bewegen (en hopelijk niet vermenigvuldigen), daar weten we maar weinig over. Eerst het herstel van de operatie, en dan de ‘nabehandeling’. Ook dat klinkt alsof het peanuts is tegenover de operatie, maar we weten dat het wellicht helemaal niet zo is. Het is bang afwachten op de resultaten. De eerste krijgen we in de loop van komende week, maar die zijn nog maar voorlopig en heel gedeeltelijk, tot het grote onderzoek (nog 3 lange weken wachten !) een volledig zicht heeft. Dan komt het MOC  (Multidisciplinair Oncologisch Consult) samen en krijgen we een eerste beeld op onze toekomst.

Dat hier veel liefde is

Met één dag sociaal verlof is het mij gelukt om de ganse periode bij het lief te zijn. Ik prijs ons gelukkig. Wij hebben de voorbije periode absoluut niet gezien als een nachtmerrie (wel de diagnose) maar als een week van sterkte verbondenheid. We beseffen nog maar eens hoe wij elkaars kracht zijn, hoe gelukkig we zijn met elkaar. Ik geloof niet wel elkaar ooit ‘for grantend’ hebben gezien, maar nu beseffen we het toch maar des te meer. Hoe belangrijk mensen voor elkaar kunnen zijn.

Hoe gaat het met mij ?

Ik krijg die vraag wel meer en al vind ik van mezelf dat ik over voldoende woordenschat beschik om dit te beantwoorden, het lukt mij deze keer totaal niet. Verdoofd zou zeker in het antwoord passen. Bovenal doodvermoeid. Gelukkig ook, met dat lief van mij en dankbaar. Dankbaar om wie hij is maar ook dankbaar om al die artsen en wat de wetenschap allemaal voor elkaar krijgt. Knippen ze een stuk van je darmen weg en eet je een week nadien al (ziekenhuis-)hamburger met witlof. Hoe wonder is dat ?
Dat de emoties hier nogal op en neer gaan en dat dat zeer snel kan gaan. Maar bovenal dat ik het precies nog niet door heb. Dat alle ‘controle’ nu uit handen moet worden gegeven. Want de agenda wordt door andere bepaald en onze toekomst is een groot vraagteken en soms ook regelrecht taboe. Ik begrijp het helemaal als mensen na zo’n ervaring zeggen dat ze ‘het nu’ zoveel belangrijker vinden en zich veel minder zorgen maken om de toekomst of om zogenaamde futiliteiten.

Ons motto

Van bij het begin van dit verhaal hadden we een motto. ‘Stap voor stap, dag na dag’. Dit is dus ook exact wat we zullen doen.