ouders als advocaten

De Humo komt hier zelden in huis. Niet dat we iets tegen Humo hebben, maar er zijn hier al zoveel tijdschriften en kranten. Een mens moet ergens kiezen. Maar goed, met een CD ben ik wel te verleiden.

Met een bang hart heb ik het artikel ‘De Fuck-you’ generatie gelezen. Bang hart omdat wat ik soms zie in mijn werken met jongeren hier gewoon stond. Alleen wil ik dat eigenlijk niet zien en denk ik altijd dat ik wel zal overdrijven, dat het niet zo problematisch zal zijn als ik denk.

Opmerking voor u verder leest : het gaat hier zeker niet over alle jongeren ! Ik ontmoet dagelijks zeer fijne jonge mensen. Ze zijn mondig en komen voor zichzelf op maar houden ook rekening met het anders-zijn van hun medeleerlingen. Ze zijn wijs en weten dat het leven geven en nemen is. Ze communiceren goed en hebben het beste voor. Dat is gelukkig de meerderheid van het jonge volkje !

Maar het thema dat er ook jongeren zijn die nauwelijks nog gevoelig zijn voor grenzen of gezag, wordt door mij en mijn collega’s dikwijls aangesneden. Het zijn jongeren die gewoon hun zin doen en waar je met de beste wil van de wereld nauwelijks nog iets kan bereiken als het hen niet zint. Wil je al wat tegenwicht bieden, dan bots je op ouders en reglementeringen. Enerzijds moeten scholen alles doen om leerlingen zo ver mogelijk te brengen (en dat vind ik een zeer nobele gedachte !) en moeten scholen al het mogelijk doen om alle leerlingen te motiveren (even nobel !) maar als een leerling niet wil … echt niet wil, is er weinig, tot niets aan te doen. Ik durf echt niet te schrijven wat ik leerlingen al heb horen zeggen en doen, mocht een leerkracht ook dergelijke, soms expliciet seksuele krachttaal gebruiken, dan werd dit aangeklaagd en mocht de leerkracht het wel vergeten. Fysieke intimidatie, wees gerust, het bestaat. Je zal maar als één vrouw tegenover een groepje van 5 leerlingen staan, een hoofd groter dan jou die allemaal naar jou toe stappen en je insluiten. Dergelijke jongeren weten meestal perfect de grenzen af te tasten : je aanraken zullen ze niet doen, en als je al eens klaagt is het ‘allemaal in je hoofd’, of wordt het doorgeschoven als ‘probleem van de leerkracht’.

Wanneer gaan die leerkrachten eens opstaan en het taboe breken ? Wanneer gaan die leerkrachten eens aan de alarmbel trekken en zeggen ‘dit nemen we niet meer ?’.

Wees gerust, voor zover mijn ervaring reikt is dit geen alledaagse kost. Maar het kan ook anders : leerlingen die niet willen studeren, niet willen werken en die les na les storen. Vroeger kreeg die leerling de verantwoordelijkheid, nu moet de school aantonen in hoeverre ze aan remediëring gedaan heeft en wat ze gedaan heeft om het probleem op te lossen. Maar wat kan ze doen ? Zeker als de ouders niet meewillen ?

In het artikel van de Humo staat een situatieschets van een jongen die zijn vader bijt. Ik vond het o zo herkenbaar wat Adriaenssens, die je niet als profeet van de autoritaire opvoeding kan verdenken, zei :

“ De vraag is niet, waarom bijt Dirk (het kind) ? De vraag is : keurt Matthias (vader) dit af of niet. Die jongen doet dingen die niet kunnen, punt ! Maar er wordt geen punt achter gezet ! Zijn vader zet een komma, hij slijpt niet aan dat gedrag. Matthias is te kindvriendelijk, hij is een advocaat voor zijn zoon. Met dat fenomeen krijgen leerkrachten steeds vaker te maken. Stel :
zo’n jongen gaat voor het eerst naar school en bijt daar in één week drie kinderen. “U moet er iets aan doen”, zegt de leraar tegen de vader. Maar die zegt : “Ten eerste : het zal wel uitgelokt zijn. En ten tweede : het voorval vond in de klas plaats, het is aan u om te reageren” Terwijl hij eigenlijk heel sec had moeten zeggen : ” U hebt gelijk : hij hoort dat niet te doen. Ik spreek er met hem vanavond over’. En tegen het kind : als ik je morgen aan school kom
afhalen, zal ik je leraar vragen of je hebt gebeten. Heb je niet gebeden, dan gaan we fijn een spel spelen. Heb je wél gebeten, dan spelen we helaas niet en ga je na het eten naar bed. Dat is wat ik noem ‘gehoorzaamheid uit keuze’, het kind bepaalt zelf wat het wordt, de dag erna. Dat is iets heel anders dan het autoritaire geschreew van vroeger “als jij nog één keer durft te bijten, zul je geen tanden meer hebben”.