Week in beelden – snapshot diary – week 46

Een hele week thuis

Ik heb de voorbije week voornamelijk in het ziekenhuis en thuis doorgebracht. Schoon foto’s levert dat echt niet op en het is niet dat er de voorbije week veel gebeurd is. Het is heel simpel, ik kon/kan gewoon een hoop dingen niet. Zoals rijden met de auto (twee benen nodig) of lang op een stoel zitten (dat been moet omhoog) of lang stappen. Voor iemand die een spring-in-’t veld is en niet kan stilzitten een behoorlijk opdracht, die ik naar eigen zeggen, best wel goed volbreng. (Schouderklopje op mezelf !). Voor de foto’s heb ik mij dus heerlijk uitgeleefd met playmobil !

Dag van de operatie

Zoals ik reeds schreef ben ik onder de indruk van de efficiëntie waarmee alles gepaard ging. Eerst een kort infogesprek met dokter en verpleegster (en manlief), vervolgens de operatie zelf (waar ik mij niets van herinner), en een beetje later ‘rolde’ de verpleegster me al terug naar mijn kamer, met een been dat 2 keer zo dik zag van de zwachtels. Het liefje hield me gezelschap. Behalve dat ik een heel dag geen eten kreeg (en nuchter was !), was deze dag een piece of cake. (letterlijk wel, want ik had tenslotte 2 eigen gebakken cakejes mee, alsof ik al wist dat ik daar niets zou krijgen !).

Terug thuis

Er viel dus weinig te doen. Moe was ik niet, en ’s morgens voelde ik mij altijd onoverwinnelijk, wat mij ’s avonds serieus opbrak, want dat moest ik behoorlijk betalen. Te veel rondhuppelen en ik kreeg ’s avonds de rekening. Ik had voorzien dat ik weinig zou kunnen doen en voorzag veel lezen. Luxe is dat : pure tijd om te lezen. Ik zou natuurlijk sowieso meer tijd kunnen maken voor lezen, maar nu was het makkelijk, er viel niet veel anders te doen. Geen concurrerende activiteiten !

Verder ben ik uren bezig geweest met de vraag ‘Wie is A ?‘, diegene die de serie kennen weten waarover het gaat en ‘het’ is ook al geweten. Maar niet verklappen, ik heb nog minimaal 4 seizoenen te gaan ! (En dan is nog niet alles opgelost !)

Foto van de douche : nooit gedacht dat ik zo zou verlangen naar een douche ! Het was trouwens behoorlijk gevaarlijk, zittend in de douche en hopend dat de wondjes niet nat zouden worden laat staan ontsteken. Stel dat ik daar zou vallen kon ik meteen nog eens naar ’t ziekenhuis.

Nu en dan zat ik ook wel eens voor mijn computer, dat viel niet echt mee. Lang leve de tablet !

Parijs rouwt – de hele wereld rouwt mee

Onbegrijpelijk, die aanslagen in Parijs. Ik probeer het te plaatsen maar eigenlijk is er alleen verstomming. Ik vrees voor mogelijke antwoorden die evenzeer zijn ingegeven door haat, antwoorden die evengoed geweld inhouden. Ik vrees wat het zal doen en doet met onze maatschappij : nog meer angst, nog meer terugplooien ? Ik weet het niet. We mogen niet toegeven aan angst, maar angst vindt altijd wel een weg. Ik had in Parijs kunnen zijn, vrienden of familie, het had ook hier in België kunnen zijn. Ik ben best wel een beetje bang. Voor wat gebeurd is en voor de gevolgen.

Ik eindig met de woorden van Martin Luther King, een man geïnspireerd door Gandhi, die toch wel dé man van geweldloos verzet is.

Darkness cannot drive out darkness;
only light can do that.
Hate cannot drive out hate;
only love can do that.

Iemand van jullie ook zo’n speelgoed waar je nog wil mee terugspelen (als je durft ?)