Dinsdagwijsheid : geweten volgen

Bewondering

Ik heb bewondering voor alle bloggers die politieke statements durven maken.  Die spelen niet op veilig, politiek of populair. Ik heb het er zelf moeilijk mee, ik ben er al tal van keren mee begonnen, maar iedere keer ik mijn post herlees merk ik dat ik nuance ontbreek en dat ik eigenlijk een heel boek moet schrijven. Dat boek zou dan trouwens gaan over kwaliteit van leven. (Ik blijf onder de indruk van wat uit onderzoek bij stervende mensen bleek, waarover zij spijt hadden had niets met geld te maken).

Ik maak me zorgen over deze maatschappij

Ik maak me zorgen over het huidig politieke en misschien wel maatschappelijk klimaat. Ik maak me zorgen over het zwart/wit denken. Wanneer ik de kranten lees word ik soms moedeloos. De boodschap is algemeen genomen redelijk simpel : je moet zoveel mogelijk aan loonarbeid doen ! Ik kies mijn woorden zorgvuldig : loonarbeid dus. Die zichtbaar geld in het staatslaatje brengen. Ik lees ook een omgekeerde boodschap, soms heel letterlijk : wie dat niet doet is een profiteur. Dus diegene die deeltijds werken of die langdurig ziek zijn. Zelfs het ouderschapsverlof staat onder druk.  Je zal tegenwoordig maar werkloos zijn of thuis zitten met een burn-out.

En over al het andere wordt gezwegen. Soms hoor ik die politici wel eens uithalen naar ‘heilige huisjes’. Er wordt altijd uitgehaald naar de heilige huisjes van de andere. Of ‘iedereen moet zijn verantwoordelijkheid nemen’, waarmee ze eigenlijk bedoelen dat de ànder zijn verantwoordelijkheid moet nemen.

een andere planeet

Van sommige politici (oké, van véél politici !) vraag ik me af of ze maar enig idee hebben over hoe het er in het doorsneegezin aan toegaat. Doorsnee : dan heb ik het nog niet over die gezinnen die moeite hebben om de maand te halen of die die al helemaal niet halen.
In mijn kennissen-, familie-, en werkkring kom ik in contact met politici van allerlei strekkingen en tot mijn grote ontgoocheling moet ik toegeven dat die vraag simpelweg negatief kan beantwoord worden. Er wordt ‘gecombineerd’ dat het geen naam heeft. Er zijn voordelen van allerlei aard die niet in vraag worden gesteld. Het verhaal van ‘nannies’ is écht niet uit lucht gegrepen. Je hoort me niet zeggen dat daar tegenover niet veel uren gepresteerd worden – niet altijd ! – , maar ook zij hebben maar 24 uren op een dag.

Vroeger durfde ik nog eens in gesprek te gaan met hen. Toen leek het altijd alsof we van andere planeet kwamen met andere regels en andere realiteiten. Het maakte niet uit of het om bedrijfswagens ging, om extra-legale voordelen, over ontslagvergoedingen (ook bij gekozen vertrek), beroepskosten. Er is gewoon een andere logica. 

Dialogeren met wie van een andere planeet komt is uiteraard bijzonder moeilijk.