Gelezen: 100 dagen kanker – Rachel Franse

Ieder verhaal is anders en toch herkenbaar

Ik geef toe dat ik het aanvankelijk een uitdaging vond: een boek over kanker lezen. Bladzijde na bladzijde meestappen in de voetsporen van iemand die het verdict ‘kanker’ te horen krijgt en je vervolgens dag na dag meeneemt naar ziekenhuizen en emoties.

Uit ervaring weet ik dat ieder verhaal anders is en o zo persoonlijk. Heeft iemand wel iets aan een gedeeld verhaal ? Laat staan het verhaal van een complete vreemdeling ?

Het boek van Rachel Franse verraste me. Er waren zoveel verschillen: geschreven en ondergaan door een vrouw, een Nederlandse dan nog wel, een ander zorgsysteem, maar bovenal ook gelijkenissen. Kanker laat niemand onberoerd.

100 dagen kanker

Met dit boek weet je meteen waaraan je toe bent. 100 dagen kanker. That’s it. Niet meer en niet minder. Roze koeken met stippen die borsten moeten voorstellen. De koeken waarmee met een kwinkslag werd getrakteerd toen de 100 dagen voorbij waren en overduidelijk is: dit is goed afgelopen. Dit was een kanker van het goede soort. Al moet ik dat corrigeren. Want goede kankers bestaan natuurlijk niet. Ze hebben alleen een verschillend verloop. Het ene al (merkelijk) beter dan het andere.

Hollandse nuchterheid ?

Rachel Franse werkt als freelancer voor televisie. De manier waarop ze over haar kanker vertelt lijkt bijna op een documentaire. Alles behalve saai, maar to the point, eerlijk en gebalanceerd. De volle honderd dagen door laat ze haar ‘gewone’ leven zo goed als niet los.

Ook die twee laatste zware weken, ook wanneer er pas een parkeerplek vrij is op de vierde verdieping van de parkeerflat, ook dan weiger ik met de lift te gaan. Op mijn kankerlaarsjes zoef ik de betonnen trappen af. Ik wil er uitzien alsof ik een geliefde ga bezoeken. Niet als een patiënt. Want ik wil bij de gezonden horen.”

Dat was voor mij uiterst herkenbaar. Het lief nam meer dan ooit de trap in plaats van de lift. Hij zorgde ervoor dat de uiterlijke tekenen (zoals het dragen van de 46-uur chemo) voor de buitenwereld niet zichtbaar waren.

Aan Rachel Franse wordt gezegd dat ze wel bijzonder sterk moet zijn, dat ze op die manier met haar kanker omgaat. Waarop ze denkt:

Maar hoe sterk ben je eigenlijk als je niet gewoon ziek durft te zijn ?

Het hele proces en niets anders

Rachel Franse neemt je dag na dag mee naar de verschillende ziekenhuizen en behandelingen. Het eerste ziekenhuis raadt haar een borstamputatie aan. Het tweede ziekenhuis meent dat een borstsparende operatie de beste optie is.

Dat dat verwarrend is, twee ziekenhuizen op dertig kilometer van elkaar komen tot een verschillend besluit, besluiten die geweldig veel invloed hebben op levenskwaliteit. Daar wordt een mens echt niet vrolijk van.

Uiteindelijk wordt het voor Rachel Franse een borstsparende operatie met nadien radiotherapie Geen chemo.

Franse beschrijft stap voor stap wat er gebeurt, hoe de onderzoeken verlopen, hoe de machines eruit zien en hoe ze op een slechte dag compleet over de rooie gaat in een wachtzaal omdat het lijkt alsof men haar domweg vergeten is. Dingen die je er niet meer bij kan hebben. Of net wel. Zoals die keer toen ze terug naar de parking ging en een briefje vond waarop stond dat het portier van een andere auto haar auto had gescheurd. Het stormde zo hard dat dit gewoon was gaan vliegen. Op therapiedag 13 dan nog wel. En er de humor van inzien. Kanker relativeert.

Kanker als tijdelijk ongemak

Zo omschrijft Franse uiteindelijk haar kanker. 100 dagen. Allesbehalve makkelijk. Maar toch te overzien. Met mooie gevolgen. Met een mooi stel borsten op het einde van de rit. ‘Kanker light’, zegt ze zelf.

Ieder mens is uniek, elke tumor ook

Dat is de eerst zin uit het boek. De titel en deze eerste zin hebben de teneur gezet: verhalend. Het is geen emotieloos boek, maar een boek over een vrouw die stap voor stap, dag na dag verder gaat vol goede moed zonder dat haar leven compleet overhoop wordt gehaald. Misschien kon dat omdat het om 100 dagen ging. Misschien moest dat omdat ze als freelancer weinig anders kon. Misschien, en dat is het meest aannemelijke, is dat omdat ze Rachel Franse is. Daarom niet heldhaftiger dan een ander. Maar gewoon, zoals ze is.

Samenvatting

Ik vond het een mooi boek. Het leest enorm vlot en Franse schuwt de humor niet. Ze kan er om lachen en evengoed om huilen. Voor wie voor eenzelfde traject staat of vriend of geliefde is van iemand die voor zo’n traject staat, is het zeker een aanrader. Al is het maar omdat ze ook de (soms behoorlijk belastende) onderzoeken haarfijn beschrijft.

Ook al heb ik via mijn partner niet hetzelfde traject meegemaakt, er was veel herkenbaar.

Praktisch

Rachel Franse, 100 dagen kanker, 2018, 192 blz. Een uitgave van uitgeverij Q. Te koop bij o.a. Bol.com voor € 16,99