Week in beelden – snapshot diary – week 48

Back to work

Joewie, ik mocht deze week terug naar het werk ! Back to the collega’s, de leerlingen, de schoonste werkplaats van Vlaanderen (en omstreken !) en het gewone leven. Want zo heb ik het toch het liefste. Dat het allemaal lekker swingt en liefst nog gezond !

De leerlingen zuchtten opgelucht ‘o mevrouw, je bent terug, geweldig !’ en ik kreeg applaus van hele klassen. Niet dat ik zo’n bijzondere leraar ben, ook leerlingen hebben het liefste het leven zoals het is, lees dus : met dezelfde leraren die ze kennen.

Chapeau trouwens voor wie een ‘interim’ doet van luttel twee weken : onbekende school, leerlingen die je niet kan inschatten en die toch wel menig ‘nieuwe’ leraar eens testen om de grenzen af te tasten.

Een droom komt uit

Als je mij vraagt naar mijn beste ‘kinderherinneringen’ dan moet ik niet lang nadenken : met de caravan op reis met mijn ouders. Ik was nog maar een kleine uk toen we richting Spanje reden, samen met een bevriend koppel van mijn ouders (met kinderen). Twee dagen deden we erover, want mijn pa vermeed de péage en genoot ervan om via kleine dorpjes te rijden om daar ‘gelijkeeen echte Fransman’ te eten.

Na veel reizen naar vooral Azië en het Midden-Oosten keer ik dus terug ‘naar mijn roots’ : kamperen ! En wel met een superleuke caravan (die nog geleverd moet worden).

Het moest een handige, kleine caravan worden met als belangrijkste eigenschap ‘een zo groot mogelijk bed’. Het lief is daarin nogal moeilijk. En ja hoor, het bestaat : het bed is immers 175×200 cm !  Ik ben er zo vol van dat ik er nog eens een apart blogbericht zal over schrijven. Hoe dan ook, ik kan niet wachten om te vertrekken ! Dat het maar snel lente wordt (al is zo’n caravan ook geschikt voor de winter, alleen ik weer niet !).

Snapshot diary van West-Vlaanderen !

Kies ik terug voor dichtbij, mijn zus is een echte wereldreizigerster. Rugzak op en hup het vliegtuig op. En of het nu Iran is, Japan, Myanmar of waar dan ook, ze vindt overal haar weg. Een paar jaar geleden dus ook in Oezbekistan,. (Klik om haar blogs te vinden !). Nu en dan geeft ze daar een lezing over en nu was ze uitgenodigd door een vereniging die vriendschappelijke banden onderhoudt met democratische voormalige Sovjet-gebieden. De ambassadeur van Oezbekistan was aanwezig en trakteerde meteen met een Oezbeeks buffet.
Ik was ‘mental coach’, zo met een ambassadeur, ’t is niet dat ze dat dagelijks doet.

Soit, nadien bleef ik plakken en mocht ik genieten van de geest van een West-Vlaams dorp. Niet dat dat zo exotisch is voor mij, ik stam zelf uit die grond. Maar ik genoot er toch met volle teugen van : dat de hele baan wordt afgesloten om kinderen naar de vaart te leiden om Sinterklaas te begroeten, de majoretten en de fanfare voorop !

Majoretten ! Ik wist zelfs niet dat het nog bestond !

Terug lopen !

Ik ben dus opnieuw begonnen met lopen. Een 15 km-schema dat rustig begint en waar bij de eerste weken nog wandelmomenten in zijn voorzien. Het ergste zou wel zijn dat ik door pure dommigheid opnieuw in de lappenmand beland. Het was heerlijk, ondanks de de regen en behoorlijke wind. Snelheid en grote afstanden zijn er (nog) niet, daar is het mij nog nooit om te doen geweest. Oké, laat ik eerlijk zijn : snelle afstanden zullen er nooit zijn, ik bedoel maar dat ik nu behoorlijk trager loop dan waar ik in augustus gestopt ben. Maar alles op zijn tijd.
Het regendichte jasje heb ik uiteindelijk gevonden (lekker fluo) en ja, ik wéét dat die koptelefoon er niet uitziet, maar die houdt gewoon ook mijn oren warm !

Ik wens jullie een prachtige week toe ! 

PS : wil je ook (alleen, als vrouw ?) naar één of andere uithoek van de wereld ? Mijn zus geeft haar tips gratis en voor niets ! Haar enthousiasme zal je overhalen !