week in beelden – snapshot diary – week 19

Tussen waken en slapen

Weinig foto’s deze week en in mijn herinnering lijk ik al ver te moeten zoeken. Na een zalige minivakantie in Nederland was het wennen om opnieuw de routine van het dagelijkse werk op te nemen. Die routine kost me trouwens nog altijd zoveel energie dat er na het werk niet veel gebeurt. Een doktersbezoek zou misschien wat opleveren, maar ik vrees dat het méér dan een pilletje en een gesprek van 20 minuten kost. (oké, dat is géén excuus !)

Intellectuele voeding

Dinsdag werd de routine doorbroken door een vormingsdag. Ik genoot er met volle teugen van en was toch wel even verbaasd toen mijn collega zei dat ‘dit toch veel vermoeiender was’.  Al dat nieuwe, die hersenen die uitgedaagd werden om mee te denken, om goed te volgen, goed te concentreren, daar lustte ik wel pap van. Het leek alsof ze zeiden : “geef hier die intellectuele voeding ” en ik voelde me prompt energieker.
De dag was nochtans vroeg begonnen, want ik had zo’n vrees om te laat te komen dat ik maar liefst anderhalf uur voor tijd op post was. Dik overdreven natuurlijk, maar ze hadden de vormingsdag uitzonderlijk een uur later gezet én ik durfde geen risico’s nemen met het openbaar vervoer. Ik trakteerde mezelf dan maar op een Starbucks. Sterk overroepen, ja, maar toch altijd met een gevoel van luxe !

Het lange weekend – studeren de kinderen thuis

Het lange weekend, dat voor mij op donderdagavond begint, zette ik in richting West-Vlaanderen. Het was maar liefst een klein half jaar geleden dat ik mijn broer en zus nog had gezien !  Gelukkig horen we elkaar via de digitale media of ik zou ze niet meer herkennen ! Ik zat een kleine twee uur in de trein en genoot van de rust en de tijd om te lezen.

Op zaterdag gingen het lief en ik wandelen (geen foto’s genomen, spijtig !) en op zondag aten onze twee studenten hier nog eens netjes bij ons. Dat wordt toch langzaamaan een klein feestje : met z’n allen samen aan tafel en tijd maken om bij te praten. We kregen een (wellicht gecensureerde) versie van hun studentenleven in Leuven en we genoten van hun avonturen. Proffen werden geëvalueerd en kregen onvoldoende tot onderscheiding, toekomstperspectieven van eigen resultaten gingen van ‘het zal wel lukken’ tot ‘je weet het nooit zeker’. De zoon had het over zijn koeien en de dochter over de Nieuwste Tijd.

Omgaan met dementie

Op zondag ging ik wandelen met mijn schoonvader. Soms gaat het goed, soms helemaal niet. De man die ik mijn hele leven als ‘sportman’ heb gekend kan niet meer stappen. De man die thuis was in boeken en zijn hele leven les heeft gegeven aan jongeren begrijpt de artikels in de krant niet meer en heeft moeite om ons nog te herkennen. Soms begrijpen ook wij hem niet, weten we niet echt wat hij bedoelt of wat er scheelt.
Zondag was echter een mooie dag. We wandelden en ik zag hem genieten van de rust van de natuur : de wind die door de bomen ritselde, de koeien op de weide, de vele vogels die energiek op en neer sprongen. Een universele taal die blijkbaar verstaanbaar blijft én deugd doet.

Dat hij nog thuis is met zijn vrouw die hem liefheeft als nooit te voren : ik kan er heel stil van worden want de ‘opdracht’ is niet min. Hoe lang het nog duren kan weet niemand, hoe zal hij evolueren, hoe zal zij – ook al een tachtiger – evolueren ? Wat is de draagkracht ?  Soms lig ik er wel wakker van.

Maar als ik hem dan zie genieten van dat ‘ritje’ (wat niet altijd het geval is) en daarmee zijn vrouw een uurlang mentale rust geef, dan denk ik : het is het allemaal waard.
Nu kan het nog en laat het aub goed weer blijven zodat hij nog veel kan genieten  van even buiten zijn.

Kleine dingen kunnen heel groots zijn.

Alvast een fijne nieuwe werkweek toegewenst !