Snapshot diary week 16/2020 – Q5

Vijf weken al

Ik zal niet de enige zijn als ik zeg dat ik mij bij het ingaan van de quarantaine niet had kunnen voorstellen wat het in praktijk zou zijn. Of liever: ik kon er mij wel wat bij voorstellen. Toen de scholen de lessen schorsten was er geen haar op mijn hoofd dat dacht dat ook na de vakantie het geval zou zijn. Evengoed voor wat betreft de quarantaine van zoveel mensen, het sluiten van winkels en zelfs het dokterspraktijken (in zekere zin toch).

Barstjes

Ik merk dat er barstjes in mijn optimisme komen. Er zijn al momenten dat mijn eigen regels me dik tegensteken. Zoals: zie altijd het positieve. Ga niet klagen. Er is altijd ruimte. Gelukkig lukt mij dat meestal wel, maar ik merk dat het gebrek aan perspectief mij het lastigste valt. Langetermijnplanning lukt niet, ook niet voor het werk en dat weegt wel.

Afstandsleren

Ik kom mezelf als leraar continu tegen. Dat het niet goed genoeg is, dat ik misschien beter die app of dat programma zou aanleren. Maar dat kost tijd en energie (voor mij) om het aan te leren én voor de leerlingen en dan is er nog niet eens leerstof gezien. Er is geen tijd om te experimenteren, het moet onmiddellijk goed zijn. Er is geen ruimte. Naar mijn gevoel moet ik nu kortetermijndenken continu combineren met langetermijndenken. Korte termijn als kleine hapklare onderwijseenheidjes maken omdat het voor die leerlingen behapbaar moet zijn. Anderzijds zoeken hoe ik ‘de draad’ van langere denkprocessen kan aanhouden. Niet weten: zie ik die leerlingen nog terug dit schooljaar? Voor hoeveel weken? Hoe hou ik ze bij de les? Als ik face to face lesgeef zie ik snel wie mee is en wie niet. Eén blik is soms voldoende. Ik voel de energie van de klas, het ritme, de aandacht. Dingen die ik nu allemaal verlies. Wat slaat aan, wat slaat niet aan? Ik durf er slaap voor te laten.

Dat we allemaal moedig moeten zijn

Dan spreek ik mezelf weer toe: we moeten met z’n allen moedig blijven. Ik weet in eer en geweten dat ik mijn best doe en dat moet genoeg zijn, al is dat niet makkelijk meetbaar in tijden waarin niets normaal is. Het helpt ook niet dat het onderwijs veel in het nieuws komt, dat er allerlei balletjes in de lucht worden gegooid waardoor er enkel onrust wordt gecreëerd. We moeten verder doen, ons niet laten afleiden, de tijd niet verdoen aan discussies, maar deze dag aanpakken. Met hart en ziel, met wijsheid.

Herinneringen maken

Jaren geleden las ik de eerste bestseller van Gretchen Rubin: Het Geluksproject. Het is een verzameling van recepten hoe je je leven gelukkiger kan maken. Haalbaar voor iedereen. Eén van haar adviezen was:

Creëer herinneringen

Zoals de herinnering aan de molen op mijn fietstocht, de lammetjes die ik zag tijdens het wandelen, de bloemen die ’s morgens vroeg nog in de knop staan, gestreeld door het eerste zonlicht.

Zo hoop ik mij deze dagen van corona ook te herinneren. Niet enkel de stress van het werk en de angst (die er toch is) over de toekomst maar ook de schoonheid van deze wandelingen, de fietstochten in de vooravond, de liefde van het lief en de vriendschap van de vrienden. Zij die met een paar woorden weer licht in mijn dag zijn.

Ik wil de dag aanpakken, met moed en wijsheid.

Meer over dit boek en citaat vind je hier

Ik wens je dagen vol moed en wijsheid toe!