Snapshot diary – week 07/2017 – Toen ging het licht uit
Als ik met één gevoel terug kijk naar deze week dan is het wel met ‘hoe kon dit nu gebeuren ?’ Lees mee deze zeer eigenaardige week.
Toen ging het licht uit
Het ene moment was ik nog bezig met bestellen van kopies via mail, het andere moment zat een heel ‘ambulanceteam’ rond mij met allerlei draden en plakkers op mijn lijf. Ik werd in ijl tempo ‘afgevoerd’ naar het ziekenhuis en snapte er niets van. En dat is ook het gevoel dat blijft na deze dagen. What happend ? De komende dagen zullen wat meer uitsluitsel brengen maar ik weet alvast dat ik niet in de rij sta om deze attractie nog eens mee te maken.
Dat we in een schitterend land leven, ja
Eenmaal overgeleverd aan de zorgen van artsen leek ik in een staat van optimale organisatie te verkeren. Ik had er totaal geen controle over, maar de efficiëntie waarmee alles gebeurde in het ziekenhuis trof me diep. Heel systematisch werd er ‘geschrapt’ in de mogelijke oorzaken en problemen. Na zo’n kleine 12 uur mocht ik het ziekenhuis, vergezeld van het lief, verlaten. Letterlijk en figuurlijk met een gerust hart, want niets werd aan toeval overgelaten. En ook al was die Spoed overbevolkt, alle dokters namen toch even de tijd voor een gesprekje. Verpleegsters staken de zoveelste infuus in met de glimlach.
Dankjewel mensen van Spoed, dankjewel collega’s die zoveel moeite gedaan hebben !
En toen zat de week er al weer bijna op
Na spoed kwamen en komen de andere artsen. Het weekend zet bij mij sowieso in op donderdagavond, dus van werken kwam niet veel meer in huis. Nieuwe medicatie werd opgestart en op één dag misselijkheid na ziet het er goed uit.
Diep nadenken : wat is belangrijk
Toch ben ik best geschrokken. Het lief en ik waren de hele dag bij elkaar op spoed en op zo’n momenten realiseer ik mij des te meer hoe verankerd wij zijn met elkaar. Wij konden zelfs grapjes maken tussen de bezoeken van de artsen door. Zoals dat wij de allerbeste Valentijn hadden : van ’s morgens tot ’s avonds samen ! Terwijl het voor ons beiden een werkdag was. Een mens moet er iets voor over hebben, ja !
Wandelen brengt rust
In het lange weekend plande ik elke dag een lange wandeling. Het was alsof mijn hoofd dat echt nodig had. Wandelen tussen het slagveld van de Zilveren Helmen in Halen. Wandelen in Bekkevoort. Extra tijd besteden aan familie. Dankbaar ook : dat ik dit kan, wandelen. Dat de natuur zo mooi is en ik omringd ben door mensen die mij zomaar graag zien. Meer foto’s en een volledig verslag vind je hier
Het klinkt allemaal een beetje alsof ik aan de dood ben ontsnapt en dat ben ik letterlijk niet, maar de schrik zat er toch even in.
[perfectpullquote align=”full” cite=”” link=”” color=”” class=”” size=””]Dankjewel allemaal ! [/perfectpullquote]
