Snapshot diary week #01/2019 Gelderland
De langverwachte vakantie
Wij hebben lang, heel lang zelfs, uitgezien naar deze vakantie. Het zou immers de eerste keer worden dat er nà de vakantie géén chemo, géén Gasthuisberg op de planning stond. De laatste chemo was ondertussen meer dan 3 weken geleden, dus dat moesten we toch voelen ? De voorbije 7 maanden werd onze agenda voornamelijk door andere bepaald, waren er zoveel uitdagingen dat we weinig tijd hadden om vrij en zorgeloos van elkaar te genieten. Samengevat: een vakantie met hoge verwachtingen
Huisje in geliefd Nederland
We boekten – voor het derde jaar op rij – een huisje in Nederland. We kozen expliciet voor het huis en minder voor de omgeving. Het werd hartje Gelderland, met de steden Almere en Amersfoort op minder dan een half uurtje rijden. Het huisje was opnieuw langs water gelegen, ditmaal niet aan de zee. Naderhand miste ik die toch. Dus volgend jaar wordt het vast weer Noord-Nederland !
Toch nog niet helemaal gezond
We verbleven hoofdzakelijk in het huis. Groot genoeg en gezellig genoeg. Ik versierde het wat voor de Jaarwisseling die we binnenshuis zouden vieren. Op heel wat plaatsen in Nederland worden op eindjaar oliebollen gegeten, dus deden we lekker mee met de traditie. Mag best geïmporteerd worden naar België, zo’n traditie !
Ondanks het goede nieuws, is Hugo nog niet helemaal hersteld van een half jaar chemo. Dat was natuurlijk te verwachten. Maar we merken dat we ons leven nog altijd moeten aanpassen. Geen al te grote inspanningen, niet al te lang van huis. Gelukkig hadden we er onze eigen gezellige thuis met gezelschapsspelen en Netflix via Chromecast. Lekker in de zetel onder een dekentje vertoeven in het zonnige Zweden mét zee !
Staat daar plots een gloednieuwe stad
Het is dus geen echt actieve of spectaculaire vakantie geworden. We waren onder de indruk over Almere. Een moderne stad, ruime parking op de rand, alsof die stad in één keer was gebouwd. Dankzij commentaar op een foto die ik postte op Instagram leerde ik dat dit inderdaad het geval was. In 1975 is men begonnen met de bouw van de stad. Geen organisch gegroeide stad, maar een stad op de tekentafel gemaakt. Het verklaarde meteen veel. Praktisch ? Zeker ! Mooi? Ook al. Maar je mist toch een beetje ziel van eeuwen geschiedenis. Zelfs in ons dorp in het Hageland zijn woningen die al meer dan 100 jaar oud zijn, sluimert de Demer, zijn er kerkwegen die al meer dan één eeuwwisseling hebben meegemaakt. Maar toch, best indrukwekkend !
Weidse natuur rondom
Veel steden, maar gelukkig ook veel natuur. Op Nieuwjaarsdag wandelden we in Putte al waar de bostoren spijtig genoeg wegens vuurwerkvandalisme gesloten was. We deden Palendijk aan waar de wind schroeide in onze gezichten. Onze auto werd net niet door we wind meegenomen !
Architectuur die troost
We waren op zaterdag terug en werden uitgenodigd op maar liefst twee begrafenissen. Omwille van de afstand tussen beide waren we verplicht te kiezen, maar in ons hart leek het alsof we bij beide families en overledenen aanwezig waren. Het verdriet was zo voelbaar, de afscheidsceremonie verwarmend. Het was voor mij de eerste keer dat ik aanwezig was in het crematorium van Aarschot. Zelden heb ik zo’n architectuur gezien die zo samenvalt met doel en gevoel. Dat architectuur troostend kan zijn. Ja dus.
Het leert me opnieuw dat het leven broos is en dat we nooit iemand te graag kunnen zien. Niets is voor altijd.
