Snapshot diary week #03/2019 Teveel Gasthuisberg (weeral)
Foto: studiedag KuLeuven, bezoek aan de dokter, quiche met spinazie en geitenkaas in de making, water en banaan leven, ontbijten met de collega’s en wandelen in de regen.
Teveel dokters en ziekenhuizen
Ik begon deze week, samen met enkele collega’s, met een studiedag die nogal wat om het lijf had. Wij begonnen in stijl met een ontbijt in de stad. Wij doen aan teambuilding nog voor iemand het ons vraagt.
Geen rechtlijnig verhaal
De dag erop was het Gasthuisberg. Het kankerverhaal heeft zo zijn variaties, al is de trendlijn positief. Zei ik ooit al dat dat vermoeiend is ? Al die keren naar Gasthuisberg ? Iedere keer met de schrik om het hart. De zoveelste dokter – hoe vriendelijk ook – en het zoveelste ‘zijwegje’. Ach ja, ook dat nog. Ja natuurlijk. Kan allemaal.
Gasthuisberg als één immense wachtzaal. Want zo is het toch wel. Wellicht niet anders in andere (grote) ziekenhuizen veronderstel ik.
De kanker dringt overal door
Een paar weken geleden kreeg ik een mailtje van een vriendin waarmee ik zo’n kleine tien jaar een huis mee heb gedeeld. Zeg dus maar dat wij elkaar goed kennen. Tien jaar is niet niets. Zoals het dikwijls met vriendinnen uit verleden tijden hoeft het contact niet frequent te zijn. Je bent zo weer mee met het verhaal. Dat ik mijn vriendin de zomer niet had gezien weet ik dan volledig aan mezelf. Sedert mei waren we vooral met onszelf en de chemotherapie bezig.
Blijkt dat bij haar net hetzelfde is gebeurd. Evengoed in mei. Dat ze een helse zomer achter de rug had. Met kanker. Het lief en zij moeten op hetzelfde moment op oncologie zijn geweest.
Ik kon het nauwelijks bevatten. Het zal wellicht hoogst onwaarschijnlijk klinken maar tot 2 jaar kende ik niemand van dichtbij met kanker. Ik durf niet zeggen hoeveel er dat nu zijn.
Daad van rebellie
Op de meest regenachtige dag besloot ik te wandelen. Vijftien kilometer in heuvelachtig gebied. Op modderige paden. In de gietende regen. Het was mijn daad van rebellie: dat ik niet klein te krijgen ben. Wat ze daarboven aan stormen ook bekokstoven: ik sta recht ! Ik ga ervoor.
Het lijf wil niet mee
Mijn rebellie werd bestraft, wat mij overigens nog rebelser maakte. Het lijf werd koortsig en snotterig. Verstramde spieren. Korte nachten. Vele zakdoeken.
Het zal mij leren zeker ? Of net niet.
