Snapshot diary week #12/2019 Eindelijk lente
Foto’s van deze week: studiedag over de onderwijshervorming, wandeling in Steenbergen (Noord-Brabant), bezoek aan Chocolate in Diest, fietsen in Bruinisse. Rest van de foto’s Zeeland, behalve die met de zonsondergang: congrescentrum van Nike.
Brompotten en eindelijk lente
Het was mij deze week overduidelijk dat het lente moét worden, want al die donkere maanden brengen uiteindelijk een wintervermoeidheid met zich mee die enkel en alleen te genezen valt met de lente. Ik zag leerlingen die ongewoon moeilijk deden, puur omdat ze moe en zenuwachtig waren. Laat ik maar eerlijk zijn, niet alleen leerlingen.
Ik zag evengoed dat mijn agenda behoorlijk vol zat deze week en vroeg me af hoe ik het zou volhouden. Ik deed twee dingen: ik schrapte één van de twee avondevents én ik boekte een weekend licht. Oftewel Zeeland. Uitwaaien en véél licht.
De onderwijshervorming
Als u niet in het onderwijs staat heeft u er misschien nog niet van gehoord, maar het onderwijs wordt hervormd. Althans, zo heet het, want veel blijft ook simpelweg bestaan. Er komen nieuwe cursussen en geactualiseerde inhouden. Dat is geen luxe en mag best wel om de zoveel tijd.
Het leverde mij een extra avond op voor de voorstelling van het nieuwe vak ‘Mens en Samenleving’ én een vormingsdag (op mijn vrije dag) over de plannen van de overheid. Ik hoorde nergens iets over het lerarentekort. Ook bij ons raken vacatures soms weken aan een stuk niet ingevuld en het zal er niet beter op worden. Daar kan ik mij dus zorgen over maken zie. Los van alle cliché’s die over het onderwijs bestaan. Wij weten dat er straks (letterlijk) duizenden leerlingen méér in onze regio komen. Wie gaat die les geven ?
Laat het los en trek naar Zeeland
Ik boekte dus een weekend Zeeland. Het was lang geleden, sedert die mededeling in mei is er veel blijven stilstaan. Maar Zeeland werkt. Er is meer licht en bovenal veel ruimte. In zekere zin is er vooral water en verder niets. Ik logeerde op Schouwen-Duiveland, maar ook op andere (schier-)eilanden zijn geen steden, zelfs geen stadjes. Zierikzee (Schouwen-Duiveland) en Middelburg (Walcheren) zijn uitgevallen dorpen, maar geen steden.
Dat wordt gecompenseerd met massa’s water, soms overal waar je kijkt. ik word er instant gelukkig van, alsof ik weer terug ga waar alles begon: het water en het land !
Iedere keer ik over de Zeelandbrug rijd, maakt mijn hart een sprongetje !
De knop omdraaien
Mijn eerste stop was in Zierikzee. Ik deed er de vertrouwende boekhandels aan en dronk er traditioneel een koffie in de Hema. Een dik uur had ik met de auto gereden, al helemaal over die immense brug, en toch leek mijn geest en lichaam nog helemaal in het Dijleland en niet in Zeeland. Ik probeer mij daar meer bewust van te zijn, om het zodoende ook te keren. Aanvankelijk was ik ontgoocheld, zou de magie van Zeeland dit keer niet werken ? Maar na een half uurtje kreeg ik de knop toch omgedraaid, mede dankzij een herinnering aan iets wat ik vroeger leerde. Ik zou het meer moeten toepassen en er bewuster moeten mee bezig zijn: mindfulness, zijn waar ik écht ben en niet leven in mijn hoofd.
Uiteindelijk was ik bijna het hele weekend buiten. Fietsen op de dijken, wandelen in Steenbergen, supporteren bij de plaatselijke wielerwedstrijd.
Terug thuis voelde ik dat de batterijen toch wel extra opgeladen waren. Morgen treed ik net als iedereen weer in de malle molen van werk en deadlines, verwachtingen, drukte en lawaai. Nu en dan zal ik in gedachten een sprongetje maken naar Zeeland. Naar de rust en de stilte. En van binnen glimlachen.
