Snapshot diary week #13/2020 Q2

De tweede week quarantaine is voorbij. Het valt mij op hoe het toch went (maar daarom niet leuk is), hoe snel nieuwe routines groeien. Ik leer heel veel bij en ben druk aan het werk. Met mooie momenten overigens. En dankbaar.

Verrassend hoe snel het went

Had men mij ooit op voorhand verteld dat er een moment zou komen dat we zowat gekluisterd aan het huis zouden zijn en dit voor weken, dan zou ik dat zo goed als onmogelijk gevonden hebben. Maar hé, het went. Het is verre van ideaal en hoe langer hoe moeilijker wellicht, maar toch, ik ben wel een beetje verrast.

Nog altijd aan het werk

Hier geen tijden van tijdelijke werkloosheid maar vooral tijden van inventief en innovatief werken van thuis uit. Ik zal eerlijk zijn, er valt een heel stuk stress weg. Geen file meer, meer regelmaat, focussen op de essentie. Ik werk méér dan voor de coronacrisis, maar dat geldt wellicht voor iedereen. Stressloos is het ook weer niet, planning is curciaal en – net zoals mijn leerlingen – ben ik bezorgd iets over het hoofd te zien. Eén berichtje niet goed gelezen of vergeten en dat kan echt wel gevolgen hebben.

Telewerken is soms ook een oefening in geduld. Het hele systeem durft wel al eens uitvallen. Gelukkig – ik klop de tafel af – valt het nog mee. Het is maar dat je nooit weet of je na een paar minuten weer verder kan werken of binnen een uur. Dat is best vervelend.

Klasgesprekken met de leerlingen

Zowat elke dag heb ik om 10.30 uur een klasgesprek met één van mijn klassen. Ik ben blij dat ik ze terug zie. Voor hen is het één van de enigste momenten dat ze elkaar terug zien. Een half uurtje duurt het. 10 minuten opstart, 10 minuten geleid gesprek (door mij) en 10 minuten vrij babbelen. Soms gaat het stroef en durft niemand iets te zeggen. Dan weer leren ze elkaar danspasjes, geven ze hun scores over De Mol en delen ze grappen. Overwegend vinden ze het allemaal best wel oké dit online leren en taken maken, wat daarom uiteraard niet betekent dat dit voor àlle leerlingen van àlle leeftijden in àlle scholen zo is.

Balans bewaren

Ik merk dat als ik niet oplet, ik bij wijze van spreken 24 uur aan het werk kan zijn. Er zijn technologisch ontzettend veel mogelijkheden. Het klassieke lesgeven en de lesvoorbereidingen die ik al had, zijn niet meer van tel. Evengoed bij wijze van spreken, lopen er van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat berichtjes binnen van leerlingen. Dat is hun goed recht natuurlijk. Maar voor ik het weet controleer ik elke 5 minuten mijn mailbox om maar ‘zo snel mogelijk’ te antwoorden.

Ik leef in blokken. Online / Offline
Binnen/Buiten

Het dagschema blijft voor mij een grote steun. Blokken waarin gewerkt wordt en blokken waarin dat niet wordt gedaan. Blokken (en dat is wel de moeilijkste) waarin werkelijk alles offline is. Dus ook het nieuws, de grafieken van corona.

Ik verplicht mezelf om elke dag buiten te zijn en te sporten of minimaal te wandelen. Hoeveel deugd dat ook doet, de meters tot aan de buitendeur zijn dikwijls de moeilijkste. De roep van de zetel. De roep van het gemak.

‘Moet ik nu ook nog eens lopen?
Wandelen? Fietsen?’

Eu, ja dus, zeg ik tegen mezelf. Ieder maakt het voor zichzelf uit natuurlijk, maar voor mij is het belangrijk. Kwestie dat na verloop van al die weken de muren niet op mij afkomen. Ik ben een natuurmens. De wind door de bomen, de zon op mijn snoet, de vogels die schichtig opvliegen als ik in hun buurt kom. Het laadt mijn batterijtjes op.
Het is overigens dé manier om offline te zijn. Want het huis ligt hier anders wel vol verleidingen: de smartphone, de laptop, de tablet ….

Hoe lang nog?

Deze Vlaming in China die al meer dan 57 dagen in quarantaine leeft, had deze tip: tel niet af. Aftellen is anders wel mijn ding, het helpt om overzicht te houden. We zijn op een tiende, aan de helft, nog zoveel te gaan. Dat is heel motiverend. Maar dit is een situatie waar we totaal geen controle over hebben. Daarom hou ik mij aan het motto waar wij als koppel in bange tijden van chemo en kankeruitslagen altijd naar terug grepen:

Stap voor stap

Dag na dag.

Loslaten en accepteren. Het is zoals het is. Ernstig. Een tijd die voor iedereen bijzonder is. Een tijd waarin we allemaal getest worden in onze krachten. Samen. Solidair. Meer hebben we niet.

Hou jullie goed !