Snapshot diary – week #15/2020 – Q4

De vakantietrip die niet doorging

Paasvakantie ! Soms boeken we een trip, soms ook niet. Vorig jaar logeerden we nog aan het prachtige Markermeer, dit jaar kozen we opnieuw voor ons geliefde Nederland, zij het meer naar het zuiden. Gelukkig hadden we al snel door dat deze akantie niet zou doorgaan. Lang hebben we daar niet over getreurd, het was geen droomvakantie en ze had ook geen stukken van mensen gekost. Later kregen we overigens een bericht dat we een retourvoucher kregen. We hebben nog iets te goed!

Soms voel ik mij best wat schuldig

Het is met enige aarzeling dat ik dit schrijf. Dat de week toch goed en mooi was. Aarzeling omdat ik me bijna schuldig voel dat het leven hier mooie dagen kent. “Relatief goed”, zei een vriendin me, toen ik vroeg hoe het met haar was. En toen ik de schuldgevoelens met het lief deelde zei die: ‘Dit is het beste wat we kunnen doen, ons mooi aan de regels houden en in ons kot blijven, dat is onze bijdrage’. Het zijn verwarrende tijden.

Leven in een bubble

Ons leven beperkt zich tot ons huis, onze tuin, wandel- en fietskilometers. Omwille van de vakantie viel de werkdruk weg en konden we genieten van de zon. Ik fietste en wandelde behoorlijk wat kilometers bij elkaar. Altijd alleen.
Net als de rest van Vlaanderen bak ik meer dan ooit, iets wat niet vol te houden is wegens teveel suiker. Ik ontbijt zoveel ik kan buiten, nog altijd met zicht op een compleet omwoelde tuin (denk: braakliggende vlakte) en met het gemis van gras, bomen en struiken die we voordien echt wel hadden. Maar ook die werken liggen stil.

Onderste boven van de media

Hoewel ik mijn nieuws ‘inname’ behoorlijk beperk, was ik een paar keer ondersteboven bij het zien van het nieuws. Ik zag van over de hele wereld mensen in grote paniek en nood. Ik was er echt niet goed van. Later realiseerde ik me dat als je in het nieuws iedere dag de grootste miserie van over heel de wereld bundelt in 10 minuten en dat zonder enige nuance op de kijker loslaat, ontreddering bijna logisch is. Soms vraag ik mij ook af of daar over nagedacht is, of dat men alleen spectaculaire beelden wil laten zien.

Eenzaam afscheid

Kende ik de eerste weken niemand die besmet of ziek was, ondertussen is dat anders geworden. Zieke mensen maar ook iemand die gestorven is. De afscheidsplechtigheid zal op een later tijdstip plaatsvinden. Het is gruwelijk zoiets op een rouwbrief te lezen en nog veel gruwelijker voor de familie die geen eens echt samen met elkaar kan rouwen. Ik kan het me gewoon niet voorstellen.

Iedere dag een feestje

Het lijkt er zo haaks op te staan, maar toch probeer ik van iedere dag een klein feestje te maken. Water de luxe: een citroenschijfje en munt erin. Een zelfgemaakte cappuccino. Mezelf uitdagen door me Kapitaal en ideologie” target=”_blank” rel=”noreferrer noopener”>aan de tweede kanjer van Piketty te wagen. Het aantal kilometers met de koersfiets een beetje opdrijven, al is dat met al die heuvels hier niet zo evident. Dankbaar zijn om wat is. Dat het leven zo kan omslaan. Ik heb het al een paar keer meegemaakt.

Ik wens jullie van harte alle goeds toe, sterkte en moed in deze dagen.