Snapshot diary week #17/2020 – Q6
Bij iedereen hetzelfde?
Deze snapshot diary worden saai. Zes weken quarantaine al, omgekerend (begonnen op woensdag) zo’n 40 dagen! In bijbelse termen zou het nu volop feest moeten zijn! Gedaan met dat juk en eenzaamheid! Gedaan met dat naar binnen kijken !
Diep ontgoocheld
De veiligheidsraad beloofde echter weinig goeds. Net als wellicht heel Vlaanderen zat ik om 19 uur netjes voor mijn televisie waar mijn geduld 3 uur op de proef werd gesteld om beloond te worden met een chaotische voorstelling waar het duidelijk werd dat de veiligheidsraad meer een economische raad is dan wel een veiligheidsraad. Ik was diep ontgoocheld. We mogen straks met z’n allen richting Ikea, waar we misschien met 100 rondlopen, maar niet naar onze familie, zelfs niet als we daar maar met 4 zijn en ons netjes aan social distancing houden.
Erger nog vind ik dat er niets gezegd is over begrafenissen. Dat blijf ik wreed vinden. Sterft je vader, je moeder, zus of broer, dan kan je niet eens samen met je familie afscheid nemen, zelfs niet met de naaste familie. Het verweesd achtergelaten worden is nu wel héél letterlijk te nemen. Je zal maar weduwe worden dezer dagen.
Routines in het afstandsleren
Mijn leven bestaat grotendeels uit het achter de computer zitten. Ik merk dat de onlinevergaderingen stukken efficiënter lopen dan in het begin, dat is alvast een opsteker. Ook mijn leerlingen lijken geroutineerd: iedereen is netjes mee. Ze verdienen een applausje! Daarmee is niet gezegd dat het overal zo is (en kan) en de sociale interactie is natuurlijk gigantisch klein. Mijn leerlingen zijn tijdens de live sessies ‘opdrachtgericht’, terwijl ze anders wel goede discussies over maatschappij en leven zijn. Dat valt allemaal weg en dat is toch ook een onderdeel van onderwijs.
“Ik krijg mijn dochter niet meer buiten”
Ik hoorde een ouder vertellen dat ze haar dochter niet meer ‘buiten krijgt’. ‘Ze blijft continu in huis en het meeste van de tijd zelfs op haar kamer’. Ja, er was het schoolwerk, maar naast het schoolwerk was er enkel de leegte. Want geen scouts, geen muziekschool, geen sportclub en zomaar fietsen of wandelen, dat waren ze niet gewoon.
Ik mag zelf wel een traditie hebben om véél (alleen) te lopen, fietsen en wandelen, na al die weken voel ik dat ik mezelf moet verplichten om buiten te komen om te wandelen, fietsen en lopen. Thuis wordt steeds meer de veilige cocoon, de buitenwereld, daar is het gevaar.
Thuis wordt steeds meer de veilige cocoon
Het mooie weer!
Het mooie weer is evenwel een godsgeschenk. Het lonkt mij toch naar buiten al is de zin er soms niet, de natuur staat volop in bloei, het nieuwe leven spat er vanaf. Ik mag mij niet voorstellen dat we een donkere maand vol regen en wolken hadden gehad, dat zou pas deprimerend geweest zijn.
Dus start ik deze week opnieuw met mijn vaste routines, dagschema en weekschema en kijk uit naar alle goede momenten.
