Snapshot diary – week #2017/28 Auvergne
Auvergne, de Franse manier van leven
We reden voor de tweede keer richting Auvergne. Een dorpje met 7 huizen en doodlopende straten. Huizen zonder nummer. Tenslotte kent iedereen iedereen. Oftewel: het dorp is gewoon ingenomen door mensen die rust zoeken. Korte vakantiegangers zoals wij of anderen die ‘voorgoed’ verhuisd zijn naar Frankrijk. Vorige keer waren we ook al in zo’n dorp, Chappes, zij het dat het daar nog méér verlaten was.
De keuze Frankrijk was er eentje van het lief. Dat het daar zo desolaat was verontrustte me wel een beetje. Er was een ‘voedingswinkel’ op 6 km. Gelukkig. Maar dat was het zo’n beetje. De steden in de buurt waren gauw een uur moeizaam rijden via haarspeldbochten. We bezochten Montluçon waar we in de plaatselijke krant lazen dat zowat heel Auvergne richting Middellandse Zee was getrokken. Dat merkten we wel.
Er was niets te doen en dat was goed
Het huisje en het dorp maakte echter alles goed. Ik genoot van de rust. Het lief had even last van ontwenningsverschijnselen toen bleek dat er wel een grote verzameling DVD’s waren, maar geen mogelijkheid om De Tour te volgen. Het dorp mocht dan wel op een doodlopende weg weg liggen, er waren wel prima wandelwegen vanaf ons huisje. Niet dat iemand ze ooit zo noemde, het waren ’tractorwegen’, bedoeld om de tractors van het ene veld naar het andere te brengen over de vele heuvels heen.
Wandelen en Auvergne
Iedere dag nam ik – meestal met het lief – de rugzak en verkende ik de omgeving. Er werden kilometers gemalen en vooral veel heuvels beklommen. De fiets bleef in de auto. Geen fietswegen hier en ook geen enkel stuk vlak. Wegen vol bochten waar wij wel heel traagjes reden maar de geroutineerde bewoners niet. Fietsen leek me gewoonweg te gevaarlijk. De omgeving waar wij waren is in toeristisch opzicht onontgonnen gebied. De ‘boerenwegen’ zijn prachtige wandelwegen, maar dat heeft het bureau van toerisme (nog) niet gezien. Ik ontdekte ze bij toeval en door satellietbeelden die ik op een kaart legde.
Toch te rustig ?
Op het eind van de week gaven we de sleutel terug af aan een dame die Nederland verruild had voor een leven in dit dorp. Samen met haar man had ze haar drukke baan in Nederland opgezegd en was ze hier komen wonen. Ze verdiende bij door op vakantiehuizen zoals dat van ons, te passen. Haar leven viel samen met het idylische beeld dat in vele films over het leven in Frankrijk wordt geschetst: tuinfeesten en vrienden. Zij het altijd eenvoudig en zonder de stress die ik associeer met een tuinfeest. We hebben ze maar een paar keer ontmoet, maar iedere keer kwam ze net terug van ‘een etentje’, ‘een verjaardag’. Leven als God in Frankrijk, ja.
Die mensen die we zo graag zien
Mijn hart brak wel een beetje toen we het huis verlieten. Boven alles vond ik het samenzijn met het lief het allermooiste dat er was. Nog beter dan het huis, beter dan de Auvergne, beter dan de wandelingen in de natuur, beter dan het lekkere Franse eten. Tijd hebben ! Voor elkaar ! Samen op de bank ! Samen een boek lezen.
Daarom zou iedereen echt vakantie moeten hebben. Om tijdloos tijd door te brengen met elkaar. Met je geliefde, je kinderen, je familie. Om te vieren dat ze er zijn. Die mensen die we zo graag zien. Het leven vieren.
[perfectpullquote align=”full” cite=”” link=”” color=”” class=”” size=””]Iedereen verdient zo’n tijdloze vakantie. Om het leven te vieren ! Wat zijn jullie plannen ? [/perfectpullquote]
