Snapshot diary week 21/2018 – boos & dolgelukkig tegelijk

Zalig nieuws afschuwelijk verpakt

Het lief en ik waren op van de spanning. 7 december (vorige week dus) stond  al maanden in onze gedachten gegrift: “de mogelijke laatste chemo”, maar de week erop, met datum ‘unknown” was des te belangrijker, want dan zou het verdict vallen. Nog chemo of niet. En hoe zat het met dat lichaam dat zoveel liters gif (ja toch ?) had verteerd ? Zeven maanden ziekenhuis in en uit, dat doet iets met een mens. Maar hé, als het goed uitpakt, dan wordt dat zo vergeten. 

Scans en dan vervolgens ‘de consultatie’. Voor ons een dokter-assistent die we al eens gezien hadden. Hij nam de tijd, legde alles goed uit. Toen een prof, die we nog nooit gezien hadden, maar goed, zo gaat dat in Gasthuisberg. Met een klein stemmetje vroegen we het resultaat. De prof in kwestie had er niet veel zin in, zoveel was duidelijk. ‘Waarom ben je naar dit ziekenhuis gekomen als je geopereerd bent in een ander ?’. We waren, een beetje van slag. Eu, omwille van de reputatie van Gasthuisberg ?  Wij vroegen naar de resultaten van de scan. Die was onbelangrijk volgens haar, die was enkel een kwestie van een ‘ankerpunt, om de te kunnen vergelijken met de volgende, over een half jaar of zo. Wij maar een half jaar zenuwachtig zijn voor deze scan.  Maar goed, eu, is er nog kanker ? Toen kwam het antwoord: dat er geen kanker was toen we een half geleden ‘begonnen’ aan Gasthuisberg en nu dus ook niet.  Ik dacht nog even dat de prof zou zeggen ‘Wie heeft jullie in hemelsnaam 6 maand chemotherapie laten doen ?”. 

De chemotherapie is gedaan, dus je kan gaan werken, zei de prof vervolgens. Ik verwees nog naar de artsen die gezegd hadden dat die chemo best lang in je lijf blijft, dat medici (ook van Gasthuisberg !) ons hadden gewaarschuwd voor het een jaar zou duren voor hij weer helemaal de oude zou zijn. Maar ze verliet het kantoortje. Andere dingen te doen. 

Zijn we aanstellers ? Was dit alles voor niets ? 

Hoe zegt men dat, van een koude kermis terugkeren ? Het lief was geweldig content. Met reden natuurlijk, ik kon amper bevatten wat er gebeurd was. Wat was nu die boodschap van die prof ? Ik geef toe dat ik compleet van mijn melk was. Ik begreep rationeel wat er gebeurd was. Wanneer een tumor wordt weggehaald, is het mogelijk dat daarmee alle kankercellen weg zijn, maar het is ook mogelijk dat dat niet het geval is. Dat hadden ze ons goed uitgelegd. Maar wat er ook van zij, voor deze prof zaten twee mensen die echt een ongelooflijk zwaar parcours hadden afgelegd, die zich met volle overgave hadden overgeven aan wat het ziekenhuis had voorgesteld. 
Ik moest blij zijn, maar was alleen maar boos. 

Op naar betere tijden

Maar hé, het goede nieuws is wel héél goed. Ik kan mij voorstellen dat mensen denken ‘wat maakt het uit hoe die prof jullie behandelde, het resultaat kan niet beter ?’. En dan is dat helemaal waar. Ik veronderstel dat bij zo’n momenten er ook een enorme ontlading komt, zoveel spanning die opgebouwd is en dan eindelijk… ! 

Ik veronderstel dat we het beiden nog wat moeten verwerken, wat het geweest is en wat nu komen zal. Maar nogmaals, hip hip hoera!  Hip hip hoera  

Iedere kanker is anders

Onderweg hebben we mensen beter leren kennen. Kenden we vroeger geen mensen met kanker, nu blijken ze dichtbij te zijn. Ik wou zo hard dat iedereen hetzelfde nieuws zou krijgen als wij, dat het een slecht geschreven hoofdstuk was, maar dat het na x aantal bladzijden ook weer voorbij is. Maar dat is het niet zo. Het is, zoals ik ergens van een kankerpatiënt gelezen heb, inderdaad lotje trekken. Mensen die heel hun leven gezond en actief leven die kanker krijgen. Mensen kanker krijgen en geen chemo hoeven te ondergaan, andere die meteen slecht nieuws krijgen dat er weinig aan te doen is. 

Het is geen kwestie van vechten, van dit of dat doen. Het is … tja. Alsof ik weet wàt het is. Dat het niet mooi is. Dat is misschien het enigste dat ik er over kan zeggen. Mensen zeggen wel eens dat je er wijzer en sterker uit komt. Misschien geldt dat voor sommigen, maar de prijs lijkt mij dan hoog. 

Opnieuw… iedere kanker is anders. Laat ons vooral hopen dat wie kanker heeft zich niet alleen hoeft te voelen, dat de wetenschap een antwoord vindt.