Snapshot diary week #24/2018 laatste lessen en onverwacht Rotterdam

Het moeilijke afscheid van de leerlingen

Andere jaren kon ik rond deze tijd mijn vreugde niet op. Daar stond ze te blinken: de grote vakantie, nog een paar weken doorwerken en vervolgens op naar de mooiste tijd van het  jaar: een lange zorgeloze vakantie. Goed om een jaar lang op te teren, om de batterijen op te laden, om te kamperen, te experimenteren, buiten te leven. Kortom: 9 weken zonder agenda en werkstress ! De grootste beloning van een jaar werk.

Die laatste lessen waren dit jaar anders. Ik probeerde licht en vrolijk te zijn voor de leerlingen die voor hun proefwerken stonden. Dat lukte moeilijk. Het lichte en het vrolijke is ver te zoeken. De warmte voor mijn leerlingen was er niet minder om. De laatste lessen verliepen vlot, maar ik wou dat ik vrolijker had kunnen zijn, dat ik met hen  had kunnen uitzien naar die geweldige vakantie. Daar voel ik me tot op deze minuut toch een beetje schuldig om.

Onverwacht Rotterdam

Toen we weken geleden het kankerverdict hoorden zochten we beiden onmiddellijk naar een mogelijkheid om toch nog iets voor de chemotherapie te doen. Iets waardoor deze zomer toch niet vakantieloos zou worden. Warme herinneringen aan een reisje, hoe klein ook. De caravan werd als optie onmiddellijk geschrapt. Ze is klein (en daardoor super handig)  en heeft ofwel een slaapplaats ofwel een salon. Het lief zou sowieso tussendoor behoorlijk moeten rusten, dus dat zat er niet echt in.

We kozen voor een kort verblijf op een Rotterdamse woonboot. Twee uur rijden en in Nederlandstalig gebied. Dat was toch een beetje een vereiste van mij. Hadden we een dokter nodig, dan konden we het tenminste goed uitleggen én werden we begrepen. Omdat een actieve vakantie er sowieso niet in zat, kozen we voor een stad. De woonboot lag op 700 meter van de beroemde kubuswoningen, had een slaapkamer en keuken en was bovendien behoorlijk avontuurlijk. Rotterdam had genoeg adresjes om te ontbijten en te eten, dus actief waren we in die zin ook al niet.

Toerist bij onze noorderburen

Onze dagen vulden we met kleine toeristische uitstappen op maat van het lief. Het was best confronterend voor ons beiden, hoe we plots veel beperkter werden. Hoe we moesten rekening houden met afstand en tijd. Niet al te veel stappen, nooit al te ver uit te buurt van onze tijdelijke thuis, rekening houdend met de pijnfase na het eten.

Rotterdam was voor ons een geweldige ontdekking. Het stadscentrum is zo goed als nieuw. Tijdens de Tweede Wereldoorlog veroorzaakte een bom een gigantische brand waardoor het centrum zo goed als plat lag. De Rotterdammers besloten snel dat de stad niet zouden heropbouwen zoals ze was. Ze kozen resoluut voor een nieuwe, eigentijdse en leefbare stad. Toen ik in Rotterdam fietste had ik dikwijls de indruk in de volgende eeuw te vertoeven. Alles is doordacht en praktisch. Er zijn grote open ruimtes en het lijkt alsof ze alles in het teken van leefbaarheid hebben gemaakt. Architectuur die gedurfd maar functioneel is (al heb ik mijn twijfels bij de kubuswoningen).

Twee halfjes

In Rotterdam werd onze agenda niet geregeerd door doktersafspraken maar enkel door wat wij twee wilden. Onze band werd nog sterker. Ik kreeg eindelijk de moed om mijn eigen leven weer in handen te nemen. De voorbije weken heb ik veel zaken compleet verwaarloosd. Het leek alsof ik langzaam aan het verdrinken was en ik zelfs geen poging deed om er iets aan te doen.  Mijn lichaam (en geest) gaven alarmseinen maar ik negeerde ze. Bewust zelfs. ‘Geen tijd’.  In Rotterdam kreeg ik allerlei fysieke klachten die ik ervoor genegeerd had. Het leek wel alsof we twee halfjes waren, daar in Rotterdam.

Twee halfjes die in Rotterdam heel erg één waren en behoorlijk wat kracht vonden.