Snapshot diary week #36/2018 Back at work

Samengevat: wennen aan een leven met meer dan 1000 mensen op een vierkante km (of zoiets), het sporten (lopen, zwemmen, fietsen, wandelen) weer volop opnemen en o zo genoten van een wandeling in het voor mij onbekende Waals-Brabant !

Eerste schoolweek

Een schoolweek die begint op een maandag, zo heb ik het graag. Toen ik maandag op school wandelde kon ik echter bijna mijn ogen niet geloven. Vorige week was het hier nog zo kalm (geen leerlingen) en nu leken er overal in de gangen leerlingen met opdrachten rond te zwerven. Ook dat is uitzonderlijk, maar tijdens zo’n eerste dag is nog niets geroutineerd. Er is de papiermolen, de boekenmolen, de reftermolen en ga zo maar door. Iedereen en alles moet zijn plaats vinden.

Ik maakte pas op dinsdag kennis met mijn nieuwe leerlingen en had meteen al een gesprek over de soms moeilijke verhouding tussen vrije meningsuiting en respect. Dat dit zo actueel zou worden, had ik echt niet voorzien.

Alles netjes in de agenda, alleen past kanker niet

Sedert maandag zijn er dus weer strikte afspraken. Twee maanden lang was er maar één vaste afspraak: om de 14 dagen naar Gasthuisberg. De rest werd ingevuld naar gelang de dag vorderde en naargelang het goede of slechte dagen waren. Nu zijn er de werkdagen die moeten worden gecombineerd. Enerzijds gaat de tijd nu sneller en krijgt de tijd eindelijk een structuur die niet helemaal afhangt van die ene vrijdag. Anderzijds is er meer druk, minder tijd en zoals gezegd: laat die kanker zich niet in een agenda draaien. Zelfs niet de doktersafspraken, al doen ze daar serieus hun best.

Opnieuw het eigen leven vinden

Wie mijn log ‘kankerleed’ al enige tijd leest, weet dat sedert mei, het leven van het lief en dat van mij behoorlijk overhoop is gehaald. Ook wie we zijn (de eigen identiteit, maar ook in relatie tot elkaar) werd door elkaar geschud. Wij zijn anders geworden. Alle twee. Sterker verbonden, dat wel. Maar op andere fronten lopen we soms nog heel erg verloren omdat de wachtzaal  geen eindduur lijkt te vinden.

Ik maakte deze week heel expliciet tijd voor dingen die ik vroeger graag deed en die mij (gelukkig nog altijd) gelukkig maken: lange wandelingen, zwemmen, lopen (in augustus lag het een beetje stil) en ook wielrennen. Het zijn kleine dingen. Ik ‘verlaat’ Hugo niet al te lang. Eenmaal thuis ben ik sterker en meer ontspannen, kan ik er weer beter tegen. Anderzijds vind ik het zo erg voor hem dat hij, die zo graag fietst en wandelt niet mee kan fietsen.

Ik kan alleen maar hopen en geloven dat dit ooit terugkomt.