Snapshot diary week #36/2017 Terug naar school !
Dit overzicht is precies een ‘onderwijs’babbel geworden. Het begin van het schooljaar zit daar natuurlijk voor alles tussen !
De leerlingen vielen net niet in slaap
Het echte lesgeven begon voor mij pas op maandag. Nou ja, voor vele van mijn collega’s. Niet dat de leerlingen er vrijdag niet waren, maar er werd nog niet vollen bak les gegeven. Dit jaar heb ik allemaal nieuwe leerlingen en was het vooral een kwestie van wederzijdse kennismaking. Ze waren enthousiast en vol energie. Althans op maandag. Dinsdag waren ze nog altijd enthousiast, maar ik zag de vermoeidheid in hun lijf. De ijdele hoop om echt geconcentreerd te zijn. Even dacht ik : we trekken naar het LO-lokaal en leggen ons daar neer op de matten. In een kring. Met kussentjes. Ik lees wel een goed verhaal.
Dat heb ik nog nooit gedaan. Dat lijkt mij iets van de lagere school. Toch had ik echt medelijden met hen. Sommigen waren op van 6 uur. Dat is toch niet min.
Sommige leerlingen zijn maandag begonnen aan het opbouwen van hun slaaptekort. Een gigantisch onderschat probleem.
Die vakantie lijkt al weer eeuwen geleden
Dat is natuurlijk overdreven. Héél erg. Want ik doe het regelmatig. Mijn ogen sluiten en ik ben weer in Pollinkhove, waar het lief en ik het hoogtepunt van onze vakantie beleefden. Toch viel het mij op hoe snel we beiden weer in de routine zaten. Naar verluidt duurt het positieve effect van vakantie maar 1 week. Dat geloof ik best. Anderzijds geloof ik enorm in de kracht van (positieve) herinneringen en ook wel van het uitzien naar iets. Er zijn al nieuwe (kleine) vakanties gepland. Dat maakt al de rest heel draagbaar. Oké, nu is het druk, maar er komt weer iets moois. Het is geen eindeloze routine. Er zit ritme in het verhaal.
Ook in de leraarskamer leek niets te zijn veranderd in vergelijking met 3 maanden geleden. We eten weer uit brooddozen en snacken weer massaal om 10 uur. We zeulen met flesjes water en kijken nog snel onze lessen na. Niets lijkt veranderd.
Nieuwe routines
Een nieuw schooljaar betekent ook nieuwe routines. Mijn opdracht is behoorlijk minder zwaar dan vorig jaar dus heb ik meer tijd over. Tijd die ik nog in schema wil brengen. Tijd om te sporten, tijd om met ‘opa’ te wandelen. Gek genoeg (of juist niet) ook tijd om méér bezig te zijn met de lessen die ik geef. Zodat ik ze dieper kan evalueren. Ik kan daar best van genieten.
Het lief als de bewaker van kwaliteit
Het lief is zo’n beetje de bewaker van mijn ritme. Ik zou àltijd achter mijn bureau zitten. Er is altijd iets te doen en het is nooit genoeg in mijn ogen. Ik zal dàn wel eten. Als alles af is, zal ik wel ontspannen. Alleen is dat natuurlijk een illusie. Het werk is nooit af. Het huis toont nog altijd alle sporen van de werkmannen die hier hevig te keer gingen. In mijn hoofd heb ik allerlei dromen over dat huis.
Gelukkig zegt het lief dan: kom, we gaan wandelen. Kom, we gaan uit eten. Laten we eens naar Hasselt gaan.
Waarom, zeg ik dan, heb je kleren nodig of zo ? Om bij jou te zijn, zegt hij. Want ook dat zou ik vergeten.
Een geweldig lief heb ik !
