Snapshot diary – week 37 – druk, lekker en koorts

Druk en lekker

Het was een drukke maar lekkere week. Zo eentje waar vaart in zit en waarvan je weet dat het best lastig wordt, maar dat tegelijkertijd best wel meevalt. Meevallen in de zin van leuke collega’s en er niet alleen voor staan. Allemaal in hetzelfde schuitje zitten. Samen door de drukte. En natuurlijk uitzien naar het weekend. Veel stond er niet gepland voor het weekend en dat was opzettelijk zo geregeld. Alleen was er een grote spelbreker. Koorts !

Een nieuw ritme

Het werkjaar mag dan al drie weken begonnen zijn, ik had mijn ritme nog niet gevonden. Er werd de voorbije weken zo goed als niet gesport (shame on me) en de routine zat nog niet in mijn dagen. Er was nog geen schema voor sporten en lezen en ook in de agenda stond nog veel ‘on hold’. Zoals bij wellicht al het onderwijspersoneel is het altijd spannend uitzien naar het uurrooster dat je net voor 1 september krijgt. Pas dàn kan er aan een deftig schema gewerkt worden. Opnieuw zijn er dagen dat ik van ’s morgens tot ’s avonds laat aan het werk ben (ter plaatse en thuis), andere dagen zijn dan weer heel licht. Hoe dan ook dit weekend zou ik echt beginnen met een nieuw ritme en het uitdokteren van een sportschema.

Wandelen in clubverband

Ik begon de zaterdag dus met een wandeling in clubverband. Had ik een voorgevoel of was het iets anders, ik koos voor een korte afstand. Het was een prachtige wandeling. De appelbloesems van de lente hadden plaats gemaakt voor volle appels en peren. Het weer was zacht maar niet meer zo drukkend. Ik genoot met volle teugen, dit is voor mij echt batterijen opladen. Toch was ik bekaf op het einde van de wandeling. Tegen dat ik thuis kwam liep het zweet van mij, niet van de inspanning maar wel van de koorts.

Zetelatleet

Het is momenteel dus vooral uitblinken in zetelsport en kampioen worden in het consumeren van papieren zakdoeken. Geen idee waarvan dat blijft komen. Zo ver dus voor de nieuwe start van mijn sportieve jaar !

En nu maar hopen dat het gauw over gaat.  Dit stukje heb ik in 4 keer geschreven. Dan weer denk ik dat het over is, dan weer word ik duizelig. Duimen omhoog !