Snapshot diary week #37/2017 Het zit nog niet helemaal goed
Ik hol de dingen (nu al !) achterna
Althans, zo voorspelde mijn agenda het. Op een extra avondvergadering na stond er weinig extra’s the usual. Alleen ben ik nog helemaal niet in mijn ritme en als ik terugkijk naar de voorbije week dan heb ik geen idee waar die tijd naar toe is ! Ik lijk (nu al ?) een beetje achter de dingen aan te hollen, maar gelukkig is de schade beperkt. Niets dat ik niet binnen een week kan rechtzetten. Tenminste, als het een beetje loopt zoals het op papier staat. Maar dat doet het zelden.
Er blijven vakmannen in ons huis
Naar ons gevoel is er een groot stuk van de renovatie die we in de zomer gepland hebben af. Toch voelt het nog altijd niet als thuis. Het huis is nog altijd behoorlijk leeg en het is soms ploeteren door de vele verhuisdozen die nu boven staan. Ze zijn nog niet toe aan een terugkeer naar beneden, want er moet hier en daar nog afgewerkt worden en dan kan best nog een paar maanden duren. Met de renovatie zijn trouwens ook een heel aantal zaken die wél werkten stuk gegaan: de centrale verwarming doet het niet meer en ook ons internet heeft rare kuren. Van het één komt echt het ander.
Help ! Ik heb geen talent !
Ook al heb ik totaal geen tijd voor een nieuwe passie, vorige week gebeurde er iets bijzonders. Ik was in een creatieve groep beland. Een ruimte vol canvassen, klei, verfborstels, verf… en als een soort meditatie was iedereen er in volle rust aan het werk. Ik wist dat het niets voor mij was, maar probeerde beleefd te zijn en stond open voor het verhaal. “Loop gewoon eens rond”, zei de begeleidster. “Misschien moet je gewoon aanvoelen wat jij graag zou doen, alles kan en alles mag. Stilte is de voorwaarde.”
Mijn eerste gevoel in dergelijke ruimtes is altijd ‘dit is niets voor mij’. Het tweede gevoel is dat van wanhoop: ik heb geen talent ! Ik vroeg de lesgeefster of ik een opdracht kon krijgen maar ze weigerde. Doe gewoon waar je zin in hebt. Ik eindigde de les met een groot leeg blad voor mij maar toch met tal van beeldende gedachten. Deze week was ik een uur in de weer met tekenen – wat ik totaal niet kan – en er gebeurde inderdaad iets magisch. Ik voelde een ‘klik’. Dat ik graag met potloden bezig ben. Toch wel. Ook al bak ik er niets van.
Het lief als kwaliteitsbewaker
Het lief was (opnieuw) onverbiddelijk : zaterdag zouden we iets samen doen. Het is goed dat hij dat ‘bewaakt’, want door de week zijn we beiden zo met onze eigen activiteiten bezig dat onze gesprekken hoofdzakelijk over organisatie gaan. Soms slaapt hij al als ik thuis kom of omgekeerd. Er zijn dagen dat ik zo vroeg naar het werk vertrek dat ik hem ’s morgens niet zie. Hij heeft gelijk, je kan niet wachten tot het opnieuw vakantie is om samen dingen te doen. Wandelen blijft onze nummer 1. Gewoon in de buurt hier. Dankjewel lief !
Een fijne werkweek toegewenst !
