snapshot diary – week 38 – geveld door een virus
geveld door een virus : heel erg ziek
Eindigde ik de vorige week met koorts in bed, zo begon ik ook deze week. De dokter werd erbij gehaald (ik kon niet eens de 700 meter te voet gaan tot zijn praktijk !) en al was het wachten op de resultaten van enkele labo-onderzoeken, het verdict was toch ‘rusten’.
Die eerste dagen lag ik echt in de voddenmand. Op deze dagen is het werkelijk lang leve Netflix !
Tussen het slapen door keek ik naar The Fall, seizoen een twee. Wauw, is dat een goede serie ! Daar zit talent achter ! Knap geschreven en o zo realistisch ! Soms durfde me nauwelijks om te draaien om in slaap te vallen. Je weet toch maar nooit wat er kan gebeuren !
Ik zag trouwens net dat er ook een derde seizoen komt. Ik kan nu al niet wachten !
Op naar het werk : nog half ziek
De dokter mocht me dan wel een week voorgeschreven hebben, na drie dagen dacht ik werkelijk dat ik het huis zou afbreken. Niet dat ik er de energie voor had trouwens. Maar in mijn hoofd was het welletjes geweest. Gelukkig heb ik allesbehalve een zware werkdag op donderdag, dus dat viel best mee, al zwiepte de koorts weer op tegen de avond en was het toch wel uitzien naar de bank die ik de dag ervoor nog had vervloekt.
Dagje in Leuven : nog een beetje ziek
Zaterdag bracht ik een blitzbezoek aan Leuven, de stad waar ik toch bijna een derde van mijn leven heb doorgebracht en waar ik behoorlijk wat geschiedenis mee heb. Sedert mijn verhuis naar het platteland lijk ik ze compleet vergeten te zijn. De drukte is mij soms overweldigend, maar zaterdag zag ik ook weer de voordelen van de stad. Lekker eten (Balls&Glory) en genieten een rommelmarktje en een glimp zien van het stadsfestival Utopia !
Er werd nog altijd met heimwee uitgezien naar die bank, die vervelende beestjes in lijf en leden geven nog niet onmiddellijk op !
Ziek zijn met Kubler Ross
Maar ik wou ook van geen opgeven weten. Ziek zijn blijft voor mij (wellicht voor iedereen) een opgave. Ik lijk daarin alle stadia van Kubler Ross te doorgaan.
- Nee, ik ben niet ziek, gewoon een beetje moe
- Ik zal wat vroeger naar bed gaan en vitamines nemen
- ’t is niet waar zeker ? Waar heb ik dat nu gehaald ? Wat heb ik misdaan ?
- Dit gaat hier dagen duren, veel te lang… ga ik ooit nog kunnen sporten ? Echt bewegen ?
En nadien moet natuurlijk de aanvaarding komen. 1 tot 4 doorloop ik snel. Maar stadium 5 daarin bedonder ik meestal mezelf. Ik denk ‘goed, ik héb in de zetel gelegen‘ (aanvaarding) dus nu is het welletjes geweest en ben ik weer gezond ! Alsof mijn lichaam zomaar te luisteren heeft naar wat ik beslis. Ik weet het wel, ik moet luisteren naar dat lichaam in plaast van omgekeerd … Ach wat, dat is echt wel niet mijn talent.
Verrassend Heist-Op-Den-Berg : het allerlaatste beetje ziek
Omdat ik de signalen van mijn lichaam niet zo makkelijk geloof (lees vooral : als ze niet naar mijn goesting zijn) dacht ik dat een uitdaging wel op zijn plaats was. Gewoon wandelen en toch een behoorlijke afstand. Ik zou het op het gemak doen. De zon scheen heerlijk en er zijn sowieso rustplaatsen voorzien, dus dat zou toch moeten lukken ?
De eerste kilometers lukten moeizaam maar uiteindelijk kreeg dat lijf van mij er toch zin in, al heb ik netjes een half uur gepauzeerd op de rustplaats, iets wat ik anders zelden doe. Het moet vooruit gaan, niet ?
Een supergevulde week voor de boeg
Dit alles geeft me toch flink wat vertrouwen om de volgende week te beginnen want die zit vol verrassingen en gaat sowieso véél fysieke energie kosten. Er staat ook een zalig blogevent op de planning. Ik vind het zo spannend ! Daarover snel meer !
En nu je toch tot hier gelezen hebt
[perfectpullquote align=”full” cite=”” link=”” color=”” class=”” size=””]Ben ik de enige die het zo moeilijk heeft aanvaarden dat je geveld bent door een virus ? [/perfectpullquote]
