Snapshot Diary week 47/2018 Niets is sterker dan de stilte

Samengevat: dokters en ziekenhuizen. Dat voor het lief, dan voor mezelf. Ik zou een boekje kunnen maken over wachtzalen. Op zoek naar stilte en rust: wandelen en het bos. Bijscholing ICT, dat laatste is echt mijn ding. Al lang. Nu en dan een kerk binnenlopen. Het is er stil en God (what’s in a name) mag weten hoeveel mensen daar al in stilte hun hart tot rust brachten. 

Teveel onderwijswoorden

Dit was een week van teveel woorden. Woorden zoals ze in het onderwijs kennen: BOS, MOS of MOSO en nog een hele reeks andere afkortingen die ik kan samenvatten in vernieuwings- of hervormingsdrang. Dat dat niet in één twee drie goed loopt, dat is evident. Dat er vraagtekens worden gesteld al even vanzelfsprekend. Als het onderwijs als opdracht geeft kritische leerlingen te vormen, dan zou het onderwijs best ook wel kritisch zijn. Als men kritisch zijn als waarde onderschrijft (en als een kwaliteit van een leerling), dan mogen we hopen dat alle beleidsmakers die kritische zin ook waarderen in de leraren. Het zou toch maar triestig zijn anders. Maar goed, genoeg over dié woorden, er passeerden er ook andere.

Teveel woorden met te weinig licht

Zoals palliatief verlof. (Niet hier), maar mensen dichtbij die elkaar aflossen bij het waken bij een stervende. De mensen naar wie ik de postkaarten stuurde een paar weken geleden: dat het er nog altijd echt niet goed mee gaat. De gele hesjes. Het ‘normale’ van een ontslagvergoeding van € 400 000 in de nationale politiek. (Ik ben wellicht een armoezaaier als ik de orde van de cijfers bekijk, terwijl ik dat net niét ben).

En dan de woorden die hier niet meer gezegd worden

Alles wat met dit verhaal te maken heeft. Het is bijna taboe geworden. We kijken naar de kalender. Nog zoveel weken te gaan. Nog zoveel keer Gasthuisberg. En dan. Ja, wat dan ? Als stilte al groter kan zijn, dan is daarna nog groter. Of misschien komt dan de eerste opluchting. Zal er ooit volledige opluchting zijn ?