Snapshotdiary week 13/2017 – klassenraden en laatste loodjes
Hard werken dus ook zelfzorg : lekker eten en ontbijten, de eerste keer een rokje aan (lente !) en eindigen in schoonheid, Zeeland dus !
Klassenraden: iedereen over dezelfde lat ?
Het was aftellen naar vrijdag. Voor al mijn collega’s denk ik. De verbetermarathons hadden vele collega’s murw geslagen en toen kwamen nog de klassenraden, lees : vergaderen van 8 uur 15 tot zo’n uur of 15 en dat twee dagen lang. Ernstige klassenraden want voor vele leerlingen wordt op dit moment een blik op hun toekomst gegund. Gigantische ernst, zeker met het toenemende aantal zorgleerlingen die allemaal een eigen aanpak vragen. Altijd opnieuw is het balanceren op een geweldig slappe koord : moeten leerlingen met beperkingen over dezelfde lat ? In hoeverre zijn hun resultaten beïnvloed door hun beperking ? Zouden ze het zonder die beperking beter doen ?
Het zijn vragen waar niemand ooit een helder antwoord op heeft. Wat met leerlingen wiens ouders door een vechtscheiding gaan ? Die heeft officieel geen ‘beperking’ maar het staat voor zich dat zo’n leerling niet optimaal presteert.
Door het volgen van een procedure proberen we zo’n goed mogelijk beeld te krijgen.
De dagen van klassenraden zijn de zwaarste van allemaal.
De vakantie is in aantocht
En toen was het plots gedaan. De laatste leerling (nummer 24 !) van klas F werd besproken en de papieren werden verzameld. Nu nog een pak papieren ordenen en dossiers aanvullen. Maar oef, de zwaarste dagen waren voorbij.
Ik heb geweldig afgeteld naar de vakantie. Ik wou maar één ding : het hoofd compleet vrij maken ! Het plan om naar de Opaalkust te gaan werd afgevoerd en vervangen door Zeeland. Een veilige keuze en … Zeeland stelt nooit teleur !
Het werd Vlissingen, met een camping die een eigen deurtje heeft naar het strand.
Benoeming tot tolk
Op zondag fietste ik al richting Veerpont (Vlissingen/Breskens) waar ik als tolk fungeerde voor twee Oostvlaamse dames die de bestelling van een broodje en een ijsje maar niet gemaakt kregen. Het was een scène die zo in Mister Bean zou kunnen, het ene misverstand na het andere werd er aan elkaar gerijgd. Uiteindelijk benoemde ik mezelf tot tolk.
Alles valt hier op zijn plaats
En verder is hier alleen… Zeeland. Het is diepe liefde tussen ons. Hier komt mijn geest tot rust, everything makes sense here.
De voorbije weken waren het maar saaie en wkeinig energieke snapshot diary’s. Ik hoop dat Zeeland daar wat verandering in brengt ! Ik laat jullie alvast meegenieten. Dat kan trouwens makkelijk via Instagram.
