Sportstalk : schaamte in de gym (who cares ?)

Schaamte in de fitness

Nu en dan overvalt het mij. Schaamte. In de kleedkamer van de fitness bijvoorbeeld. Een overvloed aan gestroomlijnde lichamen. Of jong geweld waar de energie van afdruipt. Dan spreek ik mezelf streng toe en zeg dat het er helemaal niet toe doet, hoe slank, sterk, snel en sportief zij zijn. Andere keren kruip ik in een hoekje. Letterlijk. Een eilandje voor mezelf. Waar niemand kan zien op welk wattage ik train, laat staan met welk zweet.

Enthousiasme wint het van schaamte – soms

Gelukkig wint mijn enthousiasme het dikwijls van de schaamte. Tot het weer aan mij vreet. Tot net de verkeerde man, de verkeerde vrouw, een blik op mij werpt. Verkeerd in mijn hoofd dus. Verkeerd als in : sterk, slank, gespierd, energiek, atletisch en alle woorden die ik niet ben. Dan gaat de schaamte weer met mij aan de haal.

Niet uitgerust met een motorisch geheugen

Zo zag ik dat de gym dansles gaf. Ik vind het heerlijk om te dansen op fuiven en feestjes, maar laat mij geen 8 opeenvolgende passen nadoen. Ik kan er vier onthouden, daarna is het gedaan. Toch trok ik mijn stoute fitnessschoenen aan en volgde onlangs een dansles. Met een virtuele coach, want zo gaat dat in Basic Fit. Heerlijk is dat voor mij, want het ijverige kind slooft zich maar al te graag uit voor een leraar. Daar had ik dus geen last van. Beter nog : ik was de enigste ! De hele danszaal voor mezelf ! Dit werd mijn moment ! Mijn les !

Lang leve de smartphone

Dus ik danste er op los. Waren het meer dan 4 passen, dan deed ik die eerste 4 gewoon opnieuw tot het mij weer wat vertrouwd werd. Ik zweette en mijn hartslag ging naar omhoog. Zalig.

En toen kwam zij. Buikspieroefeningen in een hoekje van de zaal. En ik voelde de uitslover alweer in mij. Ik dacht zelfs even om gewoon buiten te lopen. “Zij” zou straks vast en zeker gigantisch krachtige buikspieroefeningen doen. Ik verstopte me achter een paal van 10 cm (niet efficiënt !) en hield nu én de coach én de dame in kwestie in het oog. Ik verloor alle ritme en alle passen. Tot ik zag dat ze gewoon aan het rusten was. Op de mat. Voortdurend met de smartphone aan de haal. Ze keek helemaal niet naar mij ! Waarom zou ze trouwens ?

Het maakt niet uit wat anderen denken

Ik heb de hele les gedanst. Ook toen ze uiteindelijk wél aan haar strakke buikspieroefeningen begon. De schaamte verdween. Ach wat, als ik mij maar amuseer !

Het plezier en het enthousiasme overwonnen de schaamte. Ik wuifde de schaamte weg en zei ‘dag schaamte, je bent weer eens op bezoek geweest, je mag nu wel even weg blijven’.

Vanaf nu is iedereen Stefanie

Wellicht gaan er weer maanden voorbij voor ik opnieuw zo overvallen word door schaamte. En als het opnieuw komt dan denk ik aan een geweldige collega van mij die een volledige Ironman voorbereidt. Wij praten veel over sport en natuurlijk is ze honderd keer beter dan ik, jonger, sterker, gespierder enzovoort. Wanneer wij beiden over onze liefde voor sport spreken is er geen moment van oordeel, maar wel van gedeeld enthousiasme. Wat is dat toch leuk, dat sporten ! Tja, dààr gaat het toch uiteindelijk om, niet ?

Dus volgende keer wanneer de schaamte mij weer overvalt, dan denk ik aan haar. Dat het gaat om de liefde voor sport. En niet om het vergelijken.

[perfectpullquote align=”full” cite=”” link=”” color=”” class=”” size=””]Veel plezier aan allen die graag sporten. En wat anderen denken ? Vervang die gedachte door gewoonweg plezier te hebben aan wat je ook doet ! [/perfectpullquote]