straffe madam
Vandaag, net 100 jaar geleden, werd Simone de Beauvoir geboren. Filosofe, maatje van Satre, feministe. In mijn jonge adolescentie dweepte ik met haar boeken en was zij – samen met Satre trouwens – één van mijn Grote Voorbeelden. Zo gaat dat in de in laat-puberteit. Foto’s als bovenstaande (Doisneau) deden mijn fantasieën alleen maar groter worden : ook ik wou een schrijvend bestaan, zwervend in de stad, overal thuis en in mijn hoofd de hele wereld.
de Beauvoir maakte mij bij tijden ook bang, want toen ik in mijn late tienertijd nog geen verschil merkte in wat jongens of meisjes mochten of konden, waarschuwde ze me al voor ‘de tweede sekse’ die ik was. Ik zou vrouw ‘gemaakt’ worden. Nog geheel niet bezig met wat vrouw-zijn zou kunnen zijn, (en dus nog helemaal meisje in het hoofd) keek ik soms met kleine oogjes naar de volwassen vrouw die ik zou worden. Het zou hard worden, als ik haar mocht geloven.
Gelukkig ben ik meer dan een halve eeuw na haar geboren en mocht ik al genieten van de vruchten van haar werk en dat van de hele emancipatiebeweging. We zijn al zo ver gevorderd in de geschiedenis dat we als vrouwen ook de nadelen van die emancipatiebeweging zien en ondertussen al weer sukkelen met een teveel aan vrijheid en keuzes, teveel ‘kunnen en willen’.
Nu en dan gebeurt het echter nog eens dat ik écht geconfronteerd word met een ‘mindere’ behandeling omdat ik vrouw ben. Of men vraagt onmiddellijk naar mijn man vanuit een redenering dat ik het klusje (wat het ook weze) niet kan klaren. Daar ga ik resoluut tegenin.
Beste Simone, dankjewel voor alles en een fijne verjaardag !
