terug

Ik denk dat ze me hier echt weg willen en als ‘zij’ het hotel**** niet is, dan zijn het hogere machten ! De voorbije nacht leek ik wel in een ritmische oorlogszone te slapen. Tegenover het hotel is een grote discotheek en donderdagnacht is voor het jonge Barcelonavolkje zeker de nacht om stilaan het weekend in te dansen. Van de muziek hoorde ik niets, gelukkig, van de beats des te meer, alsof het hotel met bommen bestookt werd en nu en dan lichtjes op zijn voegen beefde. De laatste keer dat ik naar mijn uurwerk keek was het half vier, geen Leuvense reglementen hier die een limiet op de feestvreugde zetten !
Goed. Ontbijt dan. Ik meld mij aan “2117” en de dame zegt doodsimpel : u hebt al ontbeten. Ik twijfel even aan het juiste nummer, denk nog eens goed na en zeg opnieuw “2117” en in één keer mijn naam die ze hier toch niet kunnen uitspreken. Ze kijkt me recht in de ogen en schudt opnieuw het hoofd als ze naar haar lijstje kijkt. “Dat ben ik”, zei ik, en wijs haar mijn naam aan. Ze laat me binnen. Geen dubbelgangster te zien daar aan het ontbijt.

Koffie gaan halen (ze serveren hier geen koffie, wat resulteert in lange rijen voor de 2 machines) en een tafeltje veroverd. Geloof het of niet : soms is het wachten, al is mij dat nog nooit overkomen, het voordeel van een vroege vogel te zijn ! Ik zet de koffie op tafel en zet ook nog eens ostentatief mijn tas op de stoel, want soms is het personeel hier zo ijverig dat ze al afruimen voor je echt ontbeten hebt. Dat is mij gisteren overkomen !

Goed. Ik neem een bordje en steek 2 sneetjes brood in de toaster. Het is er zo eentje met een rollende band. Ik wacht en wacht : geen sneetjes meer te zien. Ik kijk het gapende ding aan en zie dat mijn sneetjes brood ergens achteraan zijn blijven steken. Ik probeer het nog es met andere broodjes en weer van hetzelfde. Ik ben ook niet zo gek om mijn vingers in een broodrooster te steken, honger of niet. Dan maar op naar de zoetigheden. Omdat het de laatste dag is trakteer ik mezelf met een gevulde koek, helemaal in de suiker gerold en gevuld met vanillepudding. Eigenlijk wil ik toast, denk ik nog, maar goed. Eindelijk arriveer ik aan mijn tafeltje. Laat de koffie aub nog warm zijn. Gelukkig : de koffie smaakt ! Een hap in de koek leert me dat ze hier ook weten wat een diepvries is : de vulling is nog bevroren. De temperatuur mag buiten dan wel oplopen, ik ga geen bevroren koek opeten ! Maar mijn geringe honger is ondertussen gestild. Laat ons zeggen : de goesting is over.

Terug naar mijn kamer alwaar ik tot 12 uur mag blijven. Een van de liften doet het niet wat resulteert in wachtrijen. Geweldig ! Alsof we voor een of andere kermisattractie wachten ! Nergens staat een aanduiding ’trap’, tot ik denk dat de nooduitgang wellicht de trappenhal verbergt. Bingo ! Ik loop de trappen op naar mijn kamer, meteen goed voor een sportieve uitdaging. Laat ik maar mijn koffer maken om straks naar het vliegveld te gaan.
Ik glijd de kaart (sleutel) door het aparaatje en krijg iedere keer een rood lichtje te zien. No acces. Oef, naast mij is het kamermeisje bezig. Heb ik iets fout gedaan ? “Reception” zegt ze. “kan jij me dan niet helpen ?”, vraag ik, totaal geen zin hebbend in een tweede fitnessoefening, want de lift doet het nog altijd niet. “Reception”, antwoordt ze, het lijkt wel een automaat. Had ik gevraagd ‘vind je het hier fijn’, had ze wellicht ook ‘Reception’ geantwoord.

Dus hop : trappen af naar de receptie. Laat ze daar aub niet zeggen dat ik volgens de computer al uitgecheckt ben, want HIER staat het levende bewijs dat dat NIET zo is ! Oef, geen probleem. Trappen weer op en weer voor de kamerdeur het gestuntel met de kaart. Weer het kamermeisje met brede glimlach naar mij : ” Reception”, zegt ze, en steekt haar duim omhoog. Het werkt. Oef ! Ik ben in mijn kamer !
Zie je wel, alles schreeuwt dat ik naar huis moet.