Terugblik september. Twee en een halve levensles.

Evalueren

Ik maak er te weinig tijd voor, tijd voor evaluatie. Terwijl dat echt belangrijk is om niet steeds opnieuw in dezelfde valkuilen te lopen. En trust me, ik heb daar echt wel talent voor, al troost ik mij (illusie ?) dat ik wel niet de enige zal zijn. Wordt het daarom net niet valkuil genoemd ?

Soit. Laat ik september evalueren. 2 grote lessen bracht september mij. Niet dat ik het nog niet wist, maar ik ze bijhouden, ergens in koppen van letters opschrijven !

Les 1: plannen wordt altijd beloond

Het is iets wat ik steeds meer doe. Plannen. Vergelijken met doelstellingen. Vroeger plande ik vooral mijn werk, waarbij het ‘betaalde werk’ altijd sowieso alle prioriteit kreeg en ‘de rest van mijn leven’ (klinkt als een dramaqueen) de overschotjes van tijd kreeg. Omdat ik niet altijd dat evenwicht wist te behouden.
Dat je evengoed ook totaal andere dingen best plant: zoals sociale contacten, zoals lange wandelingen, zoals een dagje weg met het lief of zelfs doodgewoon ‘lezen’. (Ja, dat wordt hier gepland !) en dat dat even ernstig is als je ‘werkplanning’. En niet, zoals ik wel eens durf te doen, dit soort plannen ‘wegvegen’ omdat die werkplanning plots urgenter lijkt.

Er valt nog veel winst te halen voor mij wat dit plannen betreft. Zo ben ik een lousy mealplanner en dat vertaalt zich dikwijls in een snelle hap en soms ook wel een hoop frustratie. Ik kies dan voor de makkelijkste en voor de hand liggende oplossing.

Het besef is de eerste stap.

Les 2:  Outdoor is instant happiness

Soms is het geluk niet ver te zoeken. Ik merkte deze maand meer dan ooit dat ‘buiten’ mij ontzettend veel energie geeft. Of ik nu een half uur ga lopen in ons dorp, de fiets uit de rekken haal ofwel ergens in ons mooie land (!) een dagje ga wandelen. Altijd, werkelijk altijd kom ik terug met pakken energie en is het leven lichter en mooier.

En dat te bedenken dat het enige wat ik hoef te doen, het openen van de deur is.
Hoeveel makkelijker kan het nog zijn ?

En dan dit nog (een moeilijke)

Een paar weken geleden was ik op zondag aan het lopen en genoot met volle teugen van de zon en de natuur. Er was op zich niets bijzonders aan, ik had een nieuw wegje in ons dorp ontdekt langs wijngaarden, het zonnetje scheen, knalblauwe hemel. Gewoon: perfect.

Ik liep en genoot. Tot ik de trilfunctie van mijn gsm voelde. Ik negeerde het maar ik vroeg mij toch af wie of wat het zou zijn. Na (letterlijk !) 200 meter verder te zijn gelopen was het een kakofonie van biepjes en trillingen. Alsof er plots een melding was dat de wereld zou vergaan. Ik stopte om te kijken. Helemaal uit mijn ritme en al zeker uit die weldadige toestand van genieten. Het was een whatsapp groepconversatie over iets van het werk dat totaal geen dringendheid had en waar ik zelfs niets kon aan toevoegen.

Toch keerde ik gestresseerd naar huis. Niet antwoorden leek alsof ik mensen in de steek liet. Dus ja, ik leefde in dubio. Anderzijds dacht ik: dit is erover (voor mij). Het is weekend. Er is intranet.

Het logische gevolg zou zijn dat ik Whatsapp uitschakel of gewoon van mijn telefoon gooi, maar dan loop ik aan tegen mijn eigen FOM (Fear of Missing Out). Gelukkig was het voor mij onmiddellijk duidelijk dat ik dit echt niet meer wou. Whatsapp compleet uitschakelen was echter een brug te ver.

De dochter bracht soelaas: dat je heel wat zaken kan aanpassen in Whatsapp zodat je zelf bepaalt wanneer je kijkt. In mijn geval heb ik voor heel wat groepen en contacten alles op ‘stil’ gezet, zowel auditief als wat het trillen betreft. Op die manier kan ik zelf beslissen wanneer ik ‘kijk’ en kan ik zorgeloos genieten van mijn loopje. Of iets anders. Om mij dan anderzijds wel weer volle aandacht op het werk te storten. Hoe dan ook: geen verdeelde aandacht meer !

Het brengt mij alvast een hoop rust. Nu nog hopen dat ik het volhoud !