Triest is de wereld soms
Dit weekend zijn het liefje en ik naar The Kite Runner gaan zien. Iedere keer ik een goed boek lees, antwoordt hij op mijn aanmoediging om het ook te lezen “dat hij wel naar de film zal zien als die (ooit) uitkomt”. Nu kon hij dus niet anders.
Ook al kende ik het hele verhaal, toch werd ik er weer triest van.
Ik kijk ook steeds minder televisie.
Hoe ouder ik word hoe minder goed ik tegen allerlei geweld op televisie kan. Zinloos geweld. (Alsof er zinvol geweld bestaat). Gratuit geweld.
Hoe ouder ik word hoe minder goed ik tegen allerlei geweld op televisie kan. Zinloos geweld. (Alsof er zinvol geweld bestaat). Gratuit geweld.
De Kiterunner gaat ook over geweld, maar bovenal trof mij het bestaan van de Taliban. Dat zoiets mogelijk is. Ik besef dat er een hele wereld bestaat waarin vrije meningsuiting niet evident is, waar mensen in angst moeten leven en niet weten wie ze kunnen vertrouwen.
Ik heb het ook gevoeld in China. Niet te vergelijken met Afghanistan natuurlijk, maar de ‘oplettendheid’ waarmee over dingen gepraat wordt. Of juist niet gepraat wordt. Dat schuchtere ontwijkende antwoorden, terwijl wij – in het westen – niets liever doen dan luidop onze mening verkondigen.
Dat vrouwen als minderwaardig behandeld worden. Dat zoiets als een steniging goedgepraat wordt ‘in naam van god’.
Daar word ik soms droef van. En ook een beetje bang. Want de geschiedenis leert dat nog geen eeuw geleden een man opstond in Duitsland en ook hier ‘in naam van’ mensen het zwijgen werden opgelegd, vrije meningsuiting gedood.
Afghanistan is ver weg. Duitsland niet. Niet in afstand en niet in tijd. Moge het nooit meer gebeuren. Hier niet. Nergens meer.
Om dit ‘achterafgevoel’ te vermijden blijf ik het uitstellen om de film te gaan bekijken. Ik zou hem heel graag zien,toch maar overwegen?