Trop est trop !

Zoals elke toerist… gaan we een bezoek brengen aan de Vaticaanse Musea. Jaja, in meervoud. Ik kan niet anders dan onder de indruk zijn, zowel van de hoeveelheid als van de grote namen die hier hangen en staan. Sommige werken zijn gekocht, andere ‘gekregen’. Er zijn al eeuwenlang pausen, het Vaticaan zal nog wel even bestaan, dus ‘dikt’ de collectie gewoonweg aan. Dat ‘gewoon aandikken’ werd mij vooral duidelijk op het eind van de ‘rit’, het leek alsof het gewoon bijeen stond, er was weinig werk gemaakt van thematiek of uitleg, op bepaalde momenten leek het gewoon een verzamelplaats. Veel werken kwamen niet tot hun recht.

Men had er beter kleine musea van gemaakt met aparte ingangen of tickets, want geen mens lijkt gemaakt voor zo’n hoeveelheid pracht en ‘zoveel groten’ naast elkaar. Op den duur ben je echt (wij toch) oververzadigd. En laat dan net, wanneer je alle hallen en lange (170 meter) gangen ben gepasseerd en dat eerst nog met volle aandacht gedaan hebt, de vermoeidheid toeslaan (museum fatigue that makes you collapse), net op dat moment land je in de Sixtijnse kapel, het ‘kroonjuweel’ als we velen mogen geloven.

Het kon er niet meer bij. Alsof de inspanning om nog naar omhoog te kijken teveel was. Hier en daar stonden supposten te roepen ‘quiet please’, maar dat mocht niet baten, net zomin als de ‘please don’t take photographs’.

Ik zou het echt allemaal eens opnieuw willen doen, maar dan hooguit 30 werken per keer, en thematisch of een bepaalde schilder. Alleen zal dat nooit lukken. Want om echt de smaak te pakken te krijgen moet je ruimte hebben, om een werk van links en rechts te zien, van veraf en van dichtbij. En er moet rust zijn. Dingen die er wel zijn in de meeste musea. Maar niet hier dus.

Niet in deze ‘opslagplaats’ van kunst.

Spijtig.