Tweestrijd

Het groene goedje is er nog altijd. De luchtwegen zijn nog altijd bezet gebied.
Geduld is niet mijn ding. Anti-biotica ook niet. Maar misschien passen anti-biotica en het niet hebben van geduld heel goed samen.

Het is oorlog hier. Een oorlog om de stem die keer op keer uitvalt. Een oorlog ook (en die is heviger dan ooit) in welles en nietes in de zin van ‘kan ik eigenlijk gaan lopen met zo’n invasie in mijn lijf ?’.
Ik wil lopen ! Ik wil lopen !
Om het mezelf moeilijk te maken heb ik meteen ook nieuwe loopschoenen gekocht. Die gaan nog zachter zijn voor mijn rug. 1200 km gaan zo’n loopschoenen mee, zei de verkoper, maar dat wist ik, en ook dat mijn vorige die 1200 km hadden overschreden. De loopgekte van dit jaar is niet de eerste in mijn leven, wel de fanatiekste.

Een weekend zonder lopen. Ik kan het niet geloven.

Het duiveltje in mij zegt : als je dit weekend niet gaat lopen zal je nooit de 10 mijl in Antwerpen halen. Als je dit weekend niet gaan lopen zal je geeneens meer 5 km kunnen lopen. Al je inspanningen zullen tevergeefs zijn. Je zal niets meer kunnen.
Wat een slappeling ben je !

Het engeltje zegt natuurlijk dat dit allemaal niet waar is. Dat je je conditie niet in één week verliest en ik braafjes mijn lichaam moet laten genezen.

Bwaaa wat een ellende !