twijfel in lopersland

Wat lang een beetje vrees is geweest, hoeft niet meer : ik kan meedoen aan de 10 mijl. Dit is : ik zal het volume kunnen lopen en zelfs zonder problemen. Vorige week had ik moeten opgeven na 12 km, maar de redenen waren overduidelijk, ik had immers amper wat gegeten. Na nogmaals een goede week training (volume bijna verdubbeld) begon ik gisteren opnieuw aan het avontuur met als doel 12 km of meer. Het werden er welgeteld 15, en wel omdat ik gewoon terug aan het beginpunt was, ik had nog reserve om meer te lopen. Een kilometer meer dus oftewel de vereiste 16 km (1 mijl = 1,6 km !).

Deze keer had ik mij niét laten opjagen door de Garmin. Ik had mezelf zelfs als doel gesteld om zo traag mogelijk te lopen. Ik zou dus niet om de zoveel tijd naar mijn uurwerk kijken om te zien hoe snel ik liep. Ik zou louter alleen ‘op goesting’ lopen.

Het blijkt dat het werkt. Ik heb niet alleen de 15 km gelopen, maar ik heb ze ook relatief moeiteloos gelopen. Toen ik thuis kwam had ik nog energie om eender wat te doen.

Hip hip hoera hoor ik je zeggen. En ja, ik zou best tevreden moeten zijn, vooral gezien het feit ik pas vorig jaar in april niet eens 3 minuten aan een stuk kon lopen toen ik beruchte Start-to-Run begon. Maar kan ik wel meedoen aan de 10 mijl met een snelheid van 8,2 km per uur ?

Bedenkingen voor :
a) er zijn nog twee maanden training te gaan
b) ik kan sowieso wel een beetje sneller, want doelstelling was nu zo traag mogelijk
c) mijn doel van deelname was (en is) : uitlopen die 10 mijl.

Uiteindelijk heeft die 10 mijl bijna alle voorgaande trainingen gemotiveerd. Ik wou zo graag meedoen dat ik 2 weken geleden zelfs behoorlijk het volume heb opgedreven omdat het er naar uitzag dat het niet zou lukken.

Bedenkingen tegen :
al die snelle lopers.

Nu weet ik dat dat het domste argument is dat er is. Ik heb totaal geen ambitie in het loperswereldje behalve lopen, ervan genieten, gezond zijn en blij in mijn vel te zitten.
Maar toch…