Snapshot diary – week 47 – van werk naar Val Dieu naar lappenmand
Ze vallen bij bosjes, die leerlingen
Deze week liep gewoon lekker, al gebeurde er niets bijzonder. Ik genoot van de leerlingen maar zag ze tegelijkertijd als vliegen vallen. Het is duidelijk dat de winterse kwalen hun weg naar onze school hebben gevonden. Tel daarbij warme slecht verluchte lokalen en binnen de kortste keren zit je maar met een klas die voor drie vierden bevolkt is door zieken. Ik probeerde de leerlingen nog netjes op afstand te houden (het contact met meer dan 200 leerlingen is niet bevorderlijk voor het indijken van besmettingsgevaar) en je weet al waar ik dit weekend eindigde : in bed en met koorts.
Wandelen in Val Dieu
Donderdag gaf ik mijn laatste lessen van de week (4/5 opdracht) en op vrijdag had ik het plan opgevat om te hiken bij onze Waalse landgenoten in de vallei van Val Dieu. Ik had geen betere dag kunnen uitpikken, volle bak zon maar wel met scherpe wind. Ik volgde een wandeling die mij tussen koeien liet lopen. Soms moest ik mij bukken onder de prikkeldraad. Ik startte bij de abdij van Val Dieu waar ik meteen abdijbier kocht voor het lief. Er zou er eentje content zijn, zoveel is zeker.
De beste vorm van mindfullness (voor mij)
Toen ik aan de tocht begon merkte ik dat ik geen oortjes bij had. Geen podcast dus en geen muziek. Na al die uren merkte ik evengoed dat ik geen enkele keer op mijn uurwerk had gekeken en niet eens aan muziek of een podcast had gedacht. Als er één iets is wat voor mij het toppunt van mindfullness is, dan is het wel trekken in de natuur.
Enige verweer tegen al die duisternis
Wallonië en Val Dieu scoorden zeer hoog. Ondanks mijn grote wandelpassie heb ik nog maar zelden alleen in de Ardennen gewandeld. Geen wandelknooppunten daar (bij mijn weten) en het landschap is er dan wel heerlijk desolaat, ik had altijd wel schrik om gewoonweg te verdwalen. Deze keer was ik gewapend met een GPX, dus die schrik is voorbij.
Zo’n tochten zijn prima middelen tegen de herfst- en winterblues en mijn neiging om maar liefst een winterslaap te houden, want ja, die korte dagen dat blijft moeilijk.
Dan maar zelf voor licht zorgen
Korte dagen betekenen ook lopen met licht. De voorbije week heb ik de eerste keer met ‘licht’ gelopen. Nog niet het sterke Decathlonlicht, maar toch al goed zichtbaar voor anderen. Ik kan maar beter gezien worden.
Ondanks de korte dagen merk ik dat de lichtjes in onze tuin het nog altijd goed doen. Dat betekent vooral dat er nog wel degelijk voldoende zonlicht is overdag om ze op te laden. Ze werken immers allemaal op zonne-energie.
Na mijn loopje woensdag heb ik toch nog even buiten gezeten bij dat licht, als daad van rebelsheid tegen die korte dagen.
In mijn werkkamer werden de lichtjes weer bovengehaald en heb ik een nieuwe vriend die over me wakt : Freddy de ijsbeer. Geef toe, how cool is dat ?
Lappenmand
Spijtig genoeg was het zaterdag al helemaal van dat. De stem was weg, de keel gezwollen en ik zag (en zie !) zo het beeld van die leerling met zware hoest waar het twee weken geleden mee begonnen is. Al is er natuurlijk geen ontsnappen aan. De herfst en winter met al z’n kwalen.
Toch hoop ik dat het snel over gaat. Zo’n zetelabonnement is echt niets voor mij. Ook niet met Netflix en ook niet moet boeken. Hoestbuien en verplicht zwijgen ook al niet.
[perfectpullquote align=”full” cite=”” link=”” color=”” class=”” size=””]Ik wens je een fijne week toe ! [/perfectpullquote]
