Verdriet

Verdriet heeft een warme kern, waarin een mens zich kan nestelen. Elke traan is een cocon waar je in weg kunt kruipen. Je kijkt erdoor naar buiten op de zee van troosteloosheid rondom, zonder er al in onder te gaan. Dat gevoel probeer je te rekken. Ronddobberen voelt zoveel veiliger dan zwemmend de kant proberen te bereiken. Binnen in de zwaarte klinkt ook ergens muziek en vrolijkheid; juist daar, warm als herinnering. Daar wordt gezongen en gedanst, niet uit vreugde maar uit noodzaak. Gemis en hoop vallen er, heel even, samen. Verloren gaan kan zo vertrouwd voelen ! 

Arthur Japin, Zoals dat gaat met wonderen, Dagboeken 2000-2007