Leven als God in Spanje

Mijn broer en zijn vrouw verhuisden in april 2019 definitief naar Spanje. Een aantal jaren geleden hadden ze er een huis gekocht en het stap voor stap opgeknapt tot een juweeltje. Ik had mijn bedenkingen, zou je daar echt gelukkig kunnen zijn?
Hij nodigde me uit om het zelf aan de lijve te ervaren.

Het voorbije weekend wandelde ik nog door een Spaans dorpje. Januari en een strak blauwe hemel boven mijn kop, 18 graden en zacht wuivende palmbomen. Het klinkt idylisch maar het is de werkelijkheid waarin mijn broer en schoonzus al een half jaar in leven.

Iedere dag sta ik op en zie hoe het licht in ons huis binnenstroomt, hoe het speelt op de flanken van de bergen.

Mijn broer ’s ochtens voor het ontbijt.

Mijn broer is allesbehalve poëtisch. Het lijkt wel of het leven in Spanje hem veranderd heeft en na een kort logeerpartijtje snap ik hem helemaal. Wonen tussen de bergen en de zee in een land waar het tempo stukken lager ligt, dat doet iets met een mens. Op tien minuten staat hij aan het strand, evenlang om aan de voet van bergen te staan. Zijn huis is omringd door citroenvelden. Veel landelijker kan het niet. Het centrum van het dorp is anderhalve kilometer ver en is voorzien van gezellige terrasjes, pleintjes en maar liefst 3 supermarkten. Hij leeft als God in Frankrijk. Zij het iets zuidelijker. In Spanje dus.

Verhuizen naar Spanje

Een aantal jaren geleden begon Dirk over het plan. Dat hij een huis wou kopen in Spanje. Toen we er nog eens over hoorden was de akte al getekend. Het was een huis in goede conditie, een villa in Spaanse stijl, omringd met terrassen en een dakterras. Grond rondop en, a-typisch voor Spanje, zelfs een aparte garage. Tenslotte ontbrak het zwembad ook niet.

Alleen…. het huis was lange tijd niet bewoond geweest. Het onkruid groeide welig. Mijn broer – het Spaans niet machtig – ging aan de slag. Van een woestenij maakte hij een klein paradijs. Liters verf. Hij legde als één van de eersten zonnepanelen, dat was voor particulieren lange tijd niet moeilijk wegens allerlei reglementeringen. Hij liet palmbomen zetten. Ik zeg hem dikwijls dat hij iedere vierkante centimiter van hun huis en grond heeft omgedraaid en (af-)gekeurd om vervolgens in alles de perfectie te eisen, perfectie waar hij overigens zelf maanden en jaren aan werkte. Op en neer België-Spanje en weer terug. Het paradijs valt je niet in de schoot.

Verhuizen wij straks ook naar Spanje?

In alle eerlijkheid had ik nooit gedacht dat mijn broer en zijn vrouw daar zo gelukkig zouden zijn. Laat staan dat ik dacht dat zo’n huis in orde krijgen (en alle papieren erbij) zo ‘makkelijk’ zou zijn.

Just do it, zegt mijn broer.
Ik denk: zo gaat dat wel niet, maar als ik hem zie, lijkt het een fluitje van een cent.

Het lief wil best ook wel naar Spanje verhuizen eens ons pensioen (geen idee wanneer!) er is. Iedere winter is hij de koude en de duisternis beu. Spanje is relaxter, mensen leven meer buiten, het mag allemaal wel wat trager, zeker buiten de grootsteden.

Ik val evengoed voor dat mooie klimaat, maar 10 minuten van de zee, ja, dàt is wel heel aantrekkelijk. En tenslotte, een half uurtje tot aan de luchthaven.

Het beste van 2 werelden: logeren!

Deze korte vakantie bij mijn broer heeft me veel deugd gedaan. Het doet altijd iets als je ziet dat je geliefden gelukkig zijn. Terwijl het in het thuisland donker was en regende, zag ik tegen een strak blauwe hemel bomen vol sinaasappelen en de citroenen hingen evengoed in overvloed. Het zwembad daagde mij iedere dag uit. ‘Je mag het natuurlijk wagen, maar ik raad het je niet aan’, zei mijn broer. Te koud nog. Maar het lonkte en het was klaar.

Levenslessen

Mijn broer leert me dat je gewoon je dromen moet volgen en er niet al te veel moet over nadenken. Gewoon doen en dan los je de obstakels wel op. Niet, zoals ik zelf ben, eerst alle mogelijke problemen zien en vervolgens zo moedeloos worden van wat allemaal kàn misgaan, dat er van de droom niets in huis komt.

Ik leerde van mijn broer dat de lat hoog mag liggen, maar dat je sowieso ook moet aanpassen. Zo verlegde hij meermaals de datum van zijn verhuizen naar Spanje. Tussen aankoop en complete afwerking zaten zo’n 3tal jaren van op en neer gaan. Dat moet best vermoeiend geweest zijn.

Het noodlot

Hij verhuisde definitief naar Spanje in april 2019 waar hij en zijn vrouw eindelijk konden genieten van een afgewerkte Spaanse villa. In september 2019 sloeg het noodlot toe. In de streek was er noodweer en de regen was zo hevig dat de dam het dreigde te begeven. De dam werd opengezet en hele dorpen stonden onder water. Mensen moesten worden gered met helicopters. Vier dagen lang was het huis van mijn broer afgesloten van de rest van de wereld. Hun auto’s waren volgelopen.

Gelukkig was het huis van mijn broer, zoals overigens vele typische Spaanse villa’s, op een verhoging gebouwd. De terrassen eromheen zijn ook verhoogd, je bereikt het huis via trappen. Hetzelfde geldt voor het zwembad. Spanjaarde bouwen hun zwembaden verhoogd en niet gelijk met de grond. Het zou iets te maken hebben met de nabijheid van de zee. Hoe dan ook, dag na dag keek mijn broer angstvallig toe of het water uiteindelijk het huis zou binnenstromen of niet.

Het scheelde niet veel, maar het huis werd gespaard. De grond rondom, de lage terrassen, waren herschapen tot één moeras.

Herbeginnen

Inmiddels is niets meer te zien van de felle overstroming. Containers modder en stenen werden weggebracht, terrassen heraangelegd, nieuwe tegels gelegd, kortom… een huzarenwerk. Ik denk dat dit de beste strategie is om tegenslag te verwerken: de handen in de mouwen steken en er weer volop voor gaan.

Makkelijk gezegd, denk ik weer, maar wellicht heeft mijn broer daar allemaal niet veel over nagedacht. Just do it, zal hij gedacht hebben.