virtuele wereld

Daarnet mijn lijst met feeds uitgedund. Eigenlijk ging dat vanzelf, want heel wat bloggers lijken er mee gestopt. Het hoogtepunt van de blogs lijkt voorbij. Zelf ervaar ik dat ook : facebook is een geduchte concurrent : het gaat sneller, veel sneller. Maar het is ook korter en kwalitatief meestal minder. Een beetje zoals SMS-taal versus volledige zinnen.
Wanneer ik eens heel hard aan het fantaseren ben – bij voorkeur in mijn hangmat onder een lauw zonnetje – dan vraag ik mij af of er ooit een generatie komen zal die moeite heeft met menselijk contact. Dat is niet helemaal uit de (zonnige) lucht gegrepen, ik ken heel wat jongeren/kinderen die vlotter zijn in het chatten dan wel in de rechtstreekse sociale omgang. Soms lijkt het zelfs of de computer een verlengstuk van het lichaam is.

Nu gaat het niet enkel om die jongeren. In familiekring ben ik het beste op de hoogte van wat er speelt onder de jongere generatie. ‘Hoe weet jij dat allemaal ?’ vraagt oma, opa, mensen met tijd en één en al aandacht voor hun kleinkinderen. “Facebook”, antwoord ik dan, waardoor familiebijeenkomsten bij voorbaat al vijgen na Pasen lijken.

Ho, dat internet, die computer. Ik zou ‘m ook niet graag missen. Ik hou toch behoorlijk wat contact met mensen. Oppervlakkig ? De meeste. Maar dat is het ‘m juist, oppervlakkigheid is een voorwaarde tot dieper contact. Tenslotte ga je toch niet onmiddellijk heel serieus worden ? En contacten groeien toch ? Sommige blijven oppervlakkig, uiteraard, ik zou zelfs niet anders willen. Mensen waarop ik altijd kan rekenen als ik een bak- of kookprobleem heb. Of die mij goede boeken aanraden. Of die experts zijn in hun vakgebied. Die zijn allemaal maar een klik weg.

Ik hou van die virtuele wereld. En ook van de ‘echte’. Of beter. Ik hou van alles waar leven in zit !