Voor ons ben je niet verloren

Beste Joachim, 


gisteren ben ik naar je herdenking geweest. Ik denk dat je ’t wel mooi zou gevonden hebben, met jouw muziek en jouw teksten. In dit opzicht heb je ons niet verweesd achtergelaten, de liederen en teksten waren  jouw testament. 


Voor de rest zijn wij wel verweesd. Wij zagen je onrust en je lijden. Maar wij zagen ook jouw talent. Wij zagen jou worstelen met het leven en daarin vonden wij kracht. Als jij het zo moeilijk had en toch bleef worstelen, dan was dat een opsteker voor ons. Wij vochten ons eigen gevecht. Niet met jou – want wij weten dat ieder zijn eigen strijd levert – maar wel naast jou. Als kameraden naast elkaar. 


Jij zag veel mooie dingen en had een scherp oog. Misschien is dat de passie van een fotograaf, dat hij ziet wat een ander niet ziet, dat hij het opmerkelijke ziet, het uitzonderlijke, de schakeringen van licht en kleur. Je hield van muziek, literatuur, om dezelfde reden : die schoonheid, dat ritme, daar waar alles netjes klopte. 


Was die schoonheid niet genoeg ? Was de lokroep van de dood zo groot, groter dan wat jij zag, groter dan de liefde en de zorg van mensen om je heen ? 


Soms lijkt het alsof je gewoon maar even slapen bent, moe van de drukte in hoofd en lijf, moe van alles. En dat begrijp ik, dat je zo moe kan zijn, doodmoe, dat alles teveel en te zwaar is. Dat je lang slapen wil, dat het even of zelfs langere tijd niet meer hoeft, maar rijst niet na iedere nacht het ochtendgloren met de belofte van een nieuwe dag, de belofte van ‘vandaag misschien’ ? Of morgen, of overmorgen ? Of later misschien ? 


We zijn jou verloren. “Je est un autre”, schreef je, was je zelf verloren ?