vrouwenpraat

Er is een hoge functie bij ons vacant. Natuurlijk zorgt dat voor veel gespeculeer. Wie wordt het ? Wie zouden we graag hebben enzovoort … De meningen zijn redelijk gelijk, maar waar iederéén het stilzwijgend over eens is : het wordt geen vrouw.

Want vrouwen moeten voor hun kinderen zorgen. Niet dat mijn collega’s zo seksistisch zijn en vinden dat vrouwen niet voor een topfunctie zouden mogen gaan, maar ze (de vrouwen) voelen zich bovenal verantwoordelijk voor hun kinderen en gezin. En huishouden. Het maakt niet uit dat deze vrouwelijke collega’s allemaal over voldoende kwalificaties beschikken. Ze zeggen : ‘we willen niet zo vaak uithuizig zijn’. Of ‘wie moet dan voor de kinderen zorgen ?’.

Soms is er al eens een mannelijke collega die moedig zegt : ik kan dat mijn vrouw niet aandoen, zo’n functie zou betekenen dat ze er helemaal alleen voor staat. Mooi is dat, overleg.

Dus het wordt geen vrouw. Tenminste, volgens de speculaties, want we weten het natuurlijk niet. Zouden mannen ook zo’n overwegingen maken ? Zouden ze ook denken aan de consequenties voor hun gezin en hun vrouw ?

Later gingen we nog even door over dat lastige kuiswerk. Ook hier waren de collega’s zeer tevreden over hun echtgenoten. Alleen : hij ziet het niet. Hij wil helpen, ja, maar hij ziet het niet. En dan geef ik het maar op om het te vragen. Het klinkt alsof ik hem beveel. Dus ja, doe ik het niet.

Terwijl ik dit schrijf staat het eten klaar. Straks komt mijn echtgenootje*. Hij zal honger hebben. Ik heb het eten maar klaargemaakt.

* mijn echtgenootje is een schat. Hij helpt waar hij kan. Over zijn zien durf ik niets te schrijven 😉