Week in beelden – snapshot diary – week 35

Half vakantie, half werken

Er leek geen einde aan te komen en ik had de meest fantastische zomer sedert lang, maar 1 september nadert en er is geen ontkomen aan ! Omdat de stap van weken vakantie naar plots ondergedompeld worden in 100 en 1 taken, vragen van collega’s en directie me té groot is ga ik in deze laatste week toch nog eens polshoogte nemen ‘over het werk’ en begin ik toch al met enige voorbereiding.

Maandag stond er al een halve dag bijscholing op de agenda : nieuwe reglementeringen in het onderwijs. Omdat we in regeringstijden van veel besparing leven, wordt ook het onderwijs, en in het bijzonder het secundair onderwijs niet gespaard. We zullen aan de slag moeten met minder personeel en minder financiële middelen en méér zorgvragen door de invoering van het M-decreet. Ik werd er niet echt vrolijk van, maar we zien wel.

Van de bijscholing reed ik ligna recta richting werk, om er de personeelskeuken onder handen te nemen. Die lag er verwaarloosd bij. Gelukkig hadden de collega’s de frigo geleegd, het zou anders een pak erger geweest zijn. Ook al ben ik totaal geen ‘kuismadam’, ik kan mij geweldig goed afreageren  door  een keer goed alles schoon te maken Ik dacht de klus te klaren in een paar uur maar bleef uiteindelijk moederziel alleen op het werk – de mensen van het secretariaat werken al – achter. Een verwaarloosde keuken laat zich niet paaien met een paar sponskes !

Dinsdag vloog voorbij met het voorbereiden van lessen en allerlei administratie voor het werk. Nog altijd schat ik de voorziene tijd verkeerd in, ook al werk ik best geconcentreerd en efficiënt, in mijn ‘planningstool’ (waar ik ook de voorziene tijd per taak opschrijf) reken ik meestal 30 tot 40 % te weinig tijd. In het vervolg alles gewoon + 40 % rekenen ? Of zou er ergens een potje bestaan met 40 % extra tijd op een dag ?
Alsof ik tijd op overschot heb, schreef ik me deze avond ook nog in voor de avondschool. Of is dat juist logisch voor iemand die denkt dat ze 40% meer tijd heeft dan werkelijk het geval is ?

Woensdag reed ik met de auto richting West-Vlaanderen, naar mijn geboorteplaats en hip hip hoera, naar mijn familie ! Ik zie ze al zo weinig en met de drukke levens die we allemaal leiden wist ik dat als ik nu niet ging, het op z’n minst nog anderhalve maand zou duren ! Ik wou vooral de avonturen van mijn zus in Japan eens ‘live’ horen, in plaats van alleen maar over de telefoon en via haar blog. Het meest fascinerende van haar reis vond ik toch de ‘capsulehotels’. Het lijkt wel een bijenkorf, je kan er niet eens in staan maar het is hyperefficiënt, zeker als je de volgende dag je vliegtuig moet halen. Mijn broer was dan weer gaan toeren met z’n mobilehome, en ik geef toe : het kriebelt. Kamperen is één ding, zo’n huisje op wielen, dat lijkt me ook al wat. Alleen zie ik mezelf nog niet met zo’n halve vrachtwagen (toch in zijn geval) rijden, laat staan parkeren !

Het (bijna grootste) rad van Europa in Waregem !

De koorts zinderde ondertussen al volop in mijn geboortestad, niet alleen omwille van de opbouw van het bijna grootste rad van Europa, maar ook omdat het dinsdag Waregem Koerse is en heel Waregem en omstreken dan collectief bezwijkt onder een WaregemKoerseKoorts. Scholen gaan niet eens open op de 1ste september en tijdens de ‘Paardenkoers’, gaat er meer aandacht naar de hoeden van de dames, dan wel naar de paarden. En er is natuurlijk ook een grote ‘kermis’, die gigantisch veel volk lokt en bijna uit haar voegen barst.

Omdat ik moet werken op Waregem koerse (en de dagen errond, in Waregem lijkt het ook collectief verlof te zijn op maandag en dinsdag) moest ik me tevreden stellen met een ritje op het rad en een bezoekje aan de kermis, al waar ik genoot van de bijzondere sfeer en nog meer van de geur van onweerstaanbare (maar ik kon het toch !) oliebollen ! Ik hielp mijn zus nog wat met de voorbereidingen van haar nieuwe cursusprogramma en leerde meteen weer een hoop zaken bij. Het voordeel van in een heel andere branche te werken !

Het weekend

Terug naar huis en echtgenoot en ook terug naar het spreken van een andere taal. Want ja, Westvlaams is écht wel anders !  Het doet me trouwens nog altijd deugd dat ik het vloeiend spreek, al vergeet ik steeds meer uitdrukkingen, en laat dat nu juist het fijne van een taal zijn.

Op zaterdag gingen we, samen met mijn schoonouders,  naar een nieuwe hot topic in onze buurt : de ezelboerderij. Niet dat we er iets met de ezels deden, ze hebben er gewoon een leuk terras en het is een ideale afstand om met de rolstoel (van mijn schoonvader) naar toe te rijden. Op die manier proberen we toch een beetje lichtpuntjes te brengen in een vreselijke ziekte die dementie heet.  Ik zal er later nog eens een blogje over schrijven, maar kan alvast dit kwijt : als ik mij heel veel zorgen maak of stresseer over iets en ik ga wandelen met mijn schoonvader, dan zijn mijn zorgen onmiddellijk stukken minder dwingend. Wat dementie met een mens doet, dat is niet vergelijkbaar met de (werk-)zorgen die ik nu en dan heb.

Zei ik al dat we heerlijk eigengebakken koekjes kregen op de boerderij ?

Op zondag gingen het lief en ik nog wandelen, afscheid nemend van een zalige zomervakantie. Want ja, morgen is het echt voorbij.

Gelukkig staan er ook weer voor september fijne dingen gepland !