we laten je los
We zagen onze dochter paraderend op hoge hakken (het schijnt een ongeschreven regel te zijn op proclamaties : kort kleedje én hoge hakken, hoe hoger hoe beter) op de catwalk van haar school.
Goodbye middelbaar onderwijs. Hello uni !
De opwinding was groot, maar ook de aarzeling. Eindelijk, het is gedaan. Maar ook : wat komt hierna ? Onzekerheid.
Een van onze eigen studenten verwoordde het knap
Gedaan met het halen van een stempel (als je te laat bent), gedaan met het verplichte bijwonen van de les. Dat alles is gedaan. Gedaan met ons hand vasthouden.
En ja, dat is wel de samenvatting van zo’n proclamatie : loslaten en verken nu maar de wijde wereld.
Ik zie bij onze dochter ook de gemengde gevoelens : super, al die vrijheid, maar hangen daarboven niet de stresswolken van ‘erdoor moeten zijn‘ en ‘erop of eronder ?‘. En die studierichting die ik kies, zal ik daar ooit mijn boterham mee verdienen ?
En wij, de ouders, we keken ernaar en ondergingen het allemaal. Hoe schoon en intelligent die jongeren zijn, hoe hun hele toekomst open ligt, net als de hele wereld.
Daartegenover staat dat wij geen jong geweld meer aan tafel zullen hebben (beiden op kot) en dat het weinig waarschijnlijk is dat we zo goed als alle ouders van de vrienden en vriendinnen kennen.
Het doet ons meteen oud voelen. Geen kinderen meer aan tafel. Toch niet tijdens de week. Kotstudenten die een eigen leven gaan leiden en o zo gaan veranderen.
De dochter is nummer 2 op kot. Wij zagen broerlief 3 jaar geleden vertrekken, hij was op 1 jaar plots zoveel wijzer en volwassener geworden. Kalmer zelfs. Alsof alle stukjes nu bij elkaar pastten en hij zijn weg gevonden had, vol intresse in zijn studie met een lief dat rust en warmte uit straalt. Goh, wat volwassen allemaal !
Soms zie ik in haar ogen nog dat kleine meisje die fier 4 vingers in de lucht stak toen we vroegen ‘en hoe oud ben je ?’. Vier en al zo groot !
Waar zijn die 14 andere jaren heengegaan ?
