We zijn gemaakt uit sterrenstof: Sarah schreef het Ruimteboek

Sarah Devos deed het wéér! Na het bos- en zeeboek, brengt ze met Het Ruimteboek opnieuw een wereld vol wonder dicht bij de lezer. Wat een huzarenproject: het heelal vatten in één boek! Maar ze deed het, met de serieux van een wetenschapper en de verwondering van een kind dat naar de sterren kijkt. En zijn we niet allemaal dat kind gebleven?

De ruimte blijft fascineren

Mijn hele leven lang kijk ik nu en dan naar de sterrenhemel vol verwondering. Na een paar minuten slaat mijn fantasie al op hol: zou er leven zijn? Hoe ver is ver? Kan ik mij dat voorstellen? Toen ik – wachtend op de veiligheidsraad van Sophie Willems – het ‘treintje van Elon Musk‘ over ons land zag passeren, was ik totaal met verstomming verslagen. Een hele reeks satellieten werden de lucht ingestuurd, netjes op een rij. Maar veel verder dan namen van de planeten in ons sterrenstelsel (met Pluto als dropout van de klas) en een goede notie van zwaartekracht, reikt mijn kennis niet. Vandaar: Het Ruimteboek to the rescue!

Onderschat dat ruimteboek niet!

Het heelal valt bezwaarlijk te onderschatten, Het Ruimteboek wel. Dat moet je dus niet doen. Sarah Devos gaat geen moeilijke zaken uit de weg maar legt ze op zo’n manier uit dat het lijkt alsof ze het heelal als haar broekzoek kent. Wat mij altijd opnieuw opvalt aan haar stijl, is dat ze de intelligentie van haar lezer niet onderschat. Zo vertelt ze over de kraamkamer van planeten en haalt daar meteen het Hertzsprung-Russeldiagram bij. Je moet het maar doen, om dat op zo’n manier uit te leggen dat je er gaat mee spelen. Dat laatste overkwam mij overigens voortdurend toen ik het boek las. Toen ik in de badkamer de rode en blauwe bol op de kraan zag, begon ik spontaan tegen mijn echtgenoot over ‘de omgekeerde kleuren van de sterren‘. Zeg maar dat rood kouder is dan blauw dus. Ik kan je zeggen: het maakte indruk!

Hoe krijg je het heelal in één boek?

Als voor iemand het spreekwoord ‘In de beperking toont zich de meester‘ geldt, dan is het wel voor Sarah Devos. Dat lijkt mij overigens de moeilijkste opdracht geweest te zijn van het hele boek. Waar begin je en waar eindig je… in een heelal dat, voor ons bevattingsvermogen althans, oneindig is?
Nu ja, dan begin je bij het begin. De oerknal dus. En dan ga je verder. Langsheen de Kuipergordel en dan … Oké, dan wordt het wel stukken moeilijker. (En toch doet ze het!). Toch weet Sarah Devos een mooi evenwicht te behouden tussen verdieping en eenvoud. Als lezer verdwaal je nooit in het boek, want het zit strak: hoofdstuk na hoofdstuk, elk onderwerp prima afgebakend.

Mens en ruimte

Zo lang mensen leefden op aarde, zo lang bestaat de facinatie van de mens voor dat immens heelal. Gelukkig krijgt ook dat aandacht in het Ruimteboek. Want, dat treintje van satelieten, waartoe dient dat? Zelfs aan de ruimtevaarder in spe is gedacht: je vindt in het ruimteboek meteen het vereiste profiel mocht je ambitie hebben. Ik gaf het al snel op: een luier tijdens een ruimtewandeling is mij net een brug te ver.

Allemaal naar buiten!

Het ruimteboek geeft je dan wel kennis en inzicht in de ruimte, een mens gaat er toch het liefste zelf op uit. Zelf verkennen, zelf je weg vinden aan het firmanent van de sterren, dat is toch nog altijd de max. In Het Ruimteboek zijn behoorlijk wat bladzijden besteed aan het zelf sterrenkijken. Wanneer kan je wat zien en heb je werkelijk een telescoop nodig ? (Nee dus, een verrekijker en een weinig verlichte plaats brengen je al ver!). Ik heb het niet zo op sterrenbeelden, maar door Sarah Devos leerde ik dat je ze kan gebruiken als wegwijzers. Tellen vanaf de Grote Beer of de Kleine Beer en je komt bij sterren die je anders misschien niet zo snel zou vinden. Devos leerde me overigens ook hoe ik mijn handen kan gebruiken om te meten. 10 graden, 5 graden boven de horizon, ik kan het zonder gadgets!

Een boek voor iedereen

Het boek bracht hier thuis veel gesprekken op gang. Wat zijn zwarte gaten? Wat is donkere materie ? Staat er iets in het boek over mogelijk meer dan één universum? (Ja dus). We diepten zelfs de muziek (en clip) van Pink Floyds Dark Side of the Moon op! Kortom, Het Ruimteboek was meer dan enkel leesplezier en is daarom een boek voor iedereen die ook maar iets van verwondering over dat grote heelal heeft.
Een nadeel? Toch? Dat het redelijk verslavend is. Het boek ja, maar bovenal dat heelal. Ik raak er niet op uitgekeken.

Een klein ps-je

Ja, wij zijn gemaakt uit het stof van sterren. In elk van ons schittert een ster!
Sarah Devos schreef ook Het Bosboek en Het Zeeboek. En ja, ik ben een fan.