Week in beelden – snapshotdiary – week 53

Goodbye 2015 !

Hier geen groot feestgedruis de laatste week van 2015. Reden: ik ben geen feestbeest en het feit alleen al dat deze twee weken vol ‘onregelmaat’ (bestaat dat woord ?) zitten, zorgt voor mij toch voor de nodige onrust. Ik vind moeilijk mijn draai en het lijkt alsof ik alleen maar wacht tot al dat feesten voorbij is. Gelukkig is het lief ook geen feestvarken en besloten we beiden om alles gewoon lekker thuis te houden en in slow motion te leven. Niet dat dat laatste mij echt lukt, meer een opdracht voor 2016 dacht ik zo.

Do more of what makes you happy

Nu en dan wil ik mijn hoofd helemaal leeg en vooral aan niets denken. Geen rekening houden met tijd, geen rekening houden met andere mensen, gewoon doen en samenvallen met het moment. Dat gaat voor mij het beste door te fietsen en het liefst in volle natuur. Via Basecamp ontdekte ik domein en natuurcentrum Kievit , vol fietspaden (zonder auto’s dus) en dichtbij het centrum Hasselt. Dat laatste was belangrijk omdat ik me weer eens liet ‘vangen’ door de beruchte Fear of Missing Out (FOM). Was ik wel zeker dat ik toch geen nieuw kleedje wou ? Of nieuwe schoenen  ? Als iedereen massaal aan het shopping ging tegen de feesten, zou ik mij dan niet hopeloos idioot vinden dat ik dat ook niet had gedaan ?
Anderzijds: ik vind het maar niets, shoppen, laat staan in zo’n drukte.

Toch combineerde ik mijn fietstocht ‘voor alle zekerheid’ met een stop in het centrum van Hasselt. Ik ging zelfs welgeteld een winkel binnen en ben zeker een uur bezig geweest met nieuwe kleren om te besluiten … dat het toch niet hoefde. Als ik er nu al niet blij van werd (denk Marie Kondo !) dan zou het sowieso binnen de week richting Kringloopwinkel moeten gaan.
Wat een geluk dat ik tenminste gefietst had.
Lesson learned : shoppen maakt me niet gelukkig. (Niet dat ik het niet wist). Fietsen wel.

Nieuwjaarsdagen

Op 31 december komen hier traditioneel de nieuwjaarszangertjes voorbij. Vooral in het centrum van het dorp is het een drukte van jewelste. Kinderen zingen voor de deur en brengen de beste wensen en krijgen in ruil een snoepje. De ouders wachten enkele meters verderop. Op de hoofdstraat worden zij getrakteerd met een goede jenever. Ook hier zijn heel wat kinderen de deur gepasseerd en alweer had ik toch teveel snoep. Wat mijn voornemen om minder te snoepen in 2016 alweer gigantisch moeilijk maakt.
Zo’n dorpsgebeuren, ik blijf er evenwel van genieten.

Dementie neemt geen vrijaf

Op nieuwjaarsdag waren we uitgenodigd met de schoonouders. Oftewel oma en opa zoals we dat hier zeggen. Het was fijn en rustig. Oma maakt de beste soep ! Voor opa wordt het steeds moeilijker. Besef van tijd en plaats verdwijnen langzaam, net als de herkenning wie die grote groep  mensen, oud en jong nu, allemaal is.
We zaten in de ‘voorplaats’, zoals dat gaat bij oudere mensen, maar dat leek in niets op zijn vertrouwde huis waar hij meestal in ‘de achterplaats’ zit, waar evengoed een salon is en het evengoed toeven is. De drukte, het breken van het dagdagelijkse ritme, het was voor hem een hele opgave die misschien wel te groot was. Hij voelde zich ontheemd en vervreemd. Het wordt niet beter met die dementie en dat weten we. We zien het en we zoeken naar oplossingen alsof die bestaan, terwijl we ondertussen botsen tegen de muur dat het alleen maar erger zal worden.

Eind van de vakantie

En zo is niet alleen het jaar geëindigd maar ook de kerstvakantie. Wij zijn, in tegenstelling tot andere jaren, niet op citytrip geweest om daar eindjaar te vieren. Het lief deed die vooral om mij een plezier te doen, ik vrees dat ik het een beetje deed om alle drukte te ontvluchten en daarbij net de drukte weer opzocht. Maar ik deed het zeker ook om bij het lief te zijn, thuis gaan we beiden weer snel op in onze bezigheden. Dit jaar deden we beter : we gingen gewoon flink wandelen ! Samen !

Aan ieder van jullie natuurlijk een fijn 2016 : waarin je mag ontdekken wat voor jou belangrijk is en daar volop van genieten !