Ik word een oud wijf (1)
Op apegapen
Het merendeel van de tijd lig ik op apegapen eenmaal ik van het werk kom. Als een oud besje de zetel in en vertrokken na een paar overpeinzingen van de dag die ik mij niet eens meer herinner. Ik vind dat behoorlijk verontrustend. Ik ken de ervaring van vroeger, maar toen was dat in tijden van drukte en ofwel
- houden de tijden van drukte niet meer op (mogelijkheid) ;
- oftewel recupereer ik niet meer oftewel
- kan dat lijf en en vooral de hersenen dat allemaal niet meer aan.
Lege hersenen
Het lijkt verdacht veel op het laatste. Zo vraagt mijn dementerende schoonvader tegen een uur of vijf of hij al slapen mag. Niet dat hij fysiek zo moe is, maar tegen die tijd zit zijn hoofd zo vol dat er eigenlijk niets meer bij kan. Niet meer spreken, niet meer luisteren, niets meer willen.
Zelfs dat laatste herken ik. Dan ben ik zo moe en is het in mijn hoofd zo leeg dat men mij onmogelijk nog verleiden kan tot eender wat. Zelfs al is het iets wat ik in tijden van energie het liefste doet. Jaja, de jaren beginnen precies te tellen.
Batterijen opladen
Gelukkig o gelukkig werk ik niet voltijds en kan ik de batterijen wat opladen op de dag dat ik niet werken moet en is er zoiets als een weekend. Een mens zou zich de zinvolheid van dit alles afvragen. Dodo, métro, boulot, het leven moet toch meer zijn ? Ondertussen weet ik al dat ‘werkdagen’ dagen vol werk zijn en de uren netjes aan elkaar worden gerijgd en ik het gewoonweg niet in mijn hoofd moet houden om daarna nog iets te plannen. Waar is de tijd dat ik nog gezwind cursus volgde tot dik naar 22 uur ?
Acceptatie ?
Het lief maant mij aan om mij daar vooral niet tegen te verzetten. Ik weet niet of hij bedoelt de vermoeidheid of het ouder worden alswel het toegeven aan het lege brein.
Ook net op tijd : ik weet exact wat mijn batterijen oplaadt : stilte, veel stilte en rust, geen mensen om me heen en laat me voor de rest maar wandelen in de natuur. Dan begint dat brein weer een beetje te ademen. Kan ik er weer tegen om maandagmiddag vollen bak te beginnen, in één ruk.
Verzet
Ha, en dat sporten dan ? Dat gaat alleen op de dagen dat ik niet werken ga. Zelfs de woensdag lukt het me amper. Hier geen acceptatie, als ik dàt ga opgeven dan ben ik pas echt een oud madam. Er is dus wel nog verzet.
Derde leeftijd
Omdat ik nog nooit in een midlifecrisis ben geweest (ge moet daar naar verluidt de juiste leeftijd voor hebben) vraag ik mij af ik deze richting uit ga. God behoede me ! Dan maken we onmiddellijk rechtsomkeer. Of een pre-hormonale fase die de derde leeftijd inluidt. Man, ik moet er niet aan denken !
Zeuren, zagen, … is dat ook een kenmerk van oud worden ?
Of heeft iedereen dat en gaat dat (zelfs na lange tijd) gewoon voorbij ?
Ik hoop toch ook dat het hier voorbij gaat..
Ik duim mee met jou ! Ik ver moed dat je nog een stuk jonger bent dan ik … dus mag het dubbelsnel voorbij gaan !
Ik ben nu al een paar dagen – niet constant, hé, zo nu en dan maar – aan het nadenken hoe ik hierop kan reageren, welke goede raad ik je zou kunnen geven. Wij hebben ongeveer dezelfde leeftijd, denk ik – ik waarschijnlijk enkele jaren ouder dan jij. Alhoewel vriendinnen me nog altijd zeggen dat ik over tonnen energie beschik, voel ikzelf toch ook dat ik niet meer hetzelfde aankan als vroeger. Ik merk ook dat ik steeds minder tegen lawaai kan. Mijn werkplek is een groot landschapskantoor waar we op de drukste dagen wel met 40 mensen in één open ruimte samenzitten. Er wordt luidruchtig getelefoneerd, over en weer gelopen, gepraat, gelachen, over en weer geroepen. Heel vermoeiend en niet bevorderlijk voor de concentratie. Ik kan dan ook ontzettend genieten van stilte.
Gelukkig heb jij op tijd ingezien hoe je je batterijen kunt opladen. Luisteren naar je lichaam is belangrijk, denk ik. En af en toe eens goed zagen op je eigen blog, dat moet kunnen.
Lawaai, daar zeg je iets. Het is vooral het ‘geroezemoes’lawaai dat ik erg vind. Een volle klas in actie deert me niet. Maar dat onbestemde geluid…
Ik heb een gesprek ‘geboekt’ met een ‘specialist’ inzake deze dingen. Wie weet levert het iets op !
De gedachte dat ik oud word … het is een dubbel gevoel. Tussen acceptatie, gemis en verzet !
Ik blijf me vooralsnog verzetten tegen oud(er) worden. Dat doe ik door veel te sporten, nieuwe dingen te leren en uit te proberen, niet veel in de zetel te hangen.
jàààà ! Ik geniet o zoveel van nieuwe dingen leren, nieuwe ervaringen … Sporten doe ik ook veel en dat wil ik echt niet opgeven. Ik heb de indruk dat dàt (gecombineerd met buiten zijn) échte energieopladers zijn !