zelf-sabotage. En dat ik daar goed in ben.

Big fail. Schaamte en boosheid

De 40dagen fit challenge is een big fail geworden. Zelfs terwijl ik dit aan het schrijven ben overvalt mij niet alleen het gevoel van falen maar ook van schaamte en zelfs boosheid. Boosheid op mezelf. Omdat ik geen zinnig excuus kan bedenken. Of jawel, ik heb er wel, maar ik aanvaard ze niet.

Dat stemmetje in mijn hoofd

Woensdag besloot ik dat het niets zou worden, die uitdaging. Ik zat zo achterop dat het met geen mogelijkheid meer goed te krijgen was. Drie weekends op rij ziek en tussendoor gaan werken om na het werk compleet uitgeput in de zetel te landen. (Wat ik dus niet als excuus aanvaard). Bevrijd van de uitdaging of opgelucht ging ik woensdag eindelijk lopen. Lopen ! Dat was een eeuwigheid geleden ! En toen gebeurde het. Het gebeurt best veel, maar nu stond ik er zelf van te kijken. De stemmetjes in mijn hoofd.

• Wat goed van mij dat ik aan het lopen ben, doet vreselijk deugd ! Ik geef dan wel de challenge op, maar ik ben nu toch goed bezig. Ik voel mij compleet in mijn nopjes. Fier op mezelf ! Eindelijk weer buiten om te lopen ! Zalig, zalig, zalig !  (Dat was bij de eerste kilometer)
• Bij kilometer twee : Man, da’s toch wel lastig. Misschien ben ik te snel begonnen. Even gas terugnemen. Ho, mijn conditie is toch ook niet veel. Gezucht en gepuf.
• En toen was ik aan kilometer drie : hoe snel loop ik eigenlijk ? Zou ik eens checken ? OMG ! Ik loop gelijk een tachtigjarige ! Dat is niet lopen, dat is strompelen ! Dat moet hier een serieus stuk sneller gaan ! 
• Mijn longen liggen hier zowat uit mijn lijf. Ik ben kapot maar nee, ik geef niet op ! Ik haat dat toch lopen. Wat voor een onnozel wicht ben ik ! Ik weeg teveel ! Als ik 10 kg minder zou wegen zou ik veel sneller lopen. Had ik niet opgehouden met lopen, zou ik nu niet zo traag lopen. Heeft het zin dat ik weer herbegonnen ben ? Aan zo’n slakkentempo ? 

Soit, in die 5 km was ik van euforie en fierheid gegaan naar haat tegenover het lopen en een zelfwaardegevoel dat onder nul zat. Hoe was dat in hemelsnaam gebeurd ?

Ik bak er niets van

Onlangs hoorde ik van een opdrachtgever dat ik mezelf (te)veel druk op leg. Het was dezelfde man die mij in zak en as had gezien toen ik terloops van mijn eigen werk zei dat ik vond dat ik er niets van bakte. Ik kreeg terstond een mail dat ik niet aan mezelf moest twijfelen. Ik probeerde naar mijn werk te kijken en te zien wat ik anders kon doen en vooral te bepalen wanneer ik het goed zou vinden. Tot mijn grote verbazing (?) kwam ik tot de conclusie dat ik die grens niet vond. Met andere woorden ik kon mij niet voorstellen dat ik het ooit überhaupt goed zou vinden.
Toen kreeg ik van mijn begeleider de opdracht om naar mijn werk te kijken als naar dat van een collega. Wat zou ik van dit werk vinden als mijn collega het zou hebben gemaakt ? Weerom tot mijn grote verbazing had ik een ander en veel milder oordeel. Ik vond het niet zo slecht. Ik vond het zeker voldoende en er zaten goede stukken in. Waarop de begeleider zei: waarom vind je dat dat niet over je eigen werk ?

Behandel jezelf als een ander

Het is een advies dat ik ter harte moet nemen. Wat zou ik tegen mezelf zeggen als ik mezelf niet was ? Ik hoef, wat dat lopen betreft, niet ver te zoeken, wat dit zei het lief :

‘Ferm, dat je onmiddellijk zo’n stuk kunt lopen nadat je maanden niet gelopen hebt. Je lichaam zal zich snel aanpassen, dat zal dag na dag wel beter gaan’. 

Ik denk dat ik aan een ander hetzelfde zou zeggen. Meer nog, ik zou gezegd hebben dat het wel heel knap is om in de gietende regen (want dat was het !) te gaan lopen. Maar waarom kan ik dat niet tegen mezelf zeggen ?

Het antwoord weet ik niet, het zal wel een kluwen van factoren zijn. Eentje daarvan is het niet vinden van mijn eigen norm. Of anders gezegd: de hoogte waarop de lat voor mij moet liggen. Waarom laat ik mij uit het lood slaan door cijfertjes op mijn sporthorloge terwijl het mij uiteindelijk (echt waar !) om het plezier van het lopen gaat ?

Ik vond dat loopje best confronterend. Ondertussen ben ik nog gaan lopen en heb mezelf voorgenomen om sowieso niet meer naar de cijfertjes van mijn Garmin te kijken. En wat die stemmetjes betreft, ik loop weer met muziek. Wanneer één van die stemmetjes weer begint te zaniken, verplicht ik mezelf om, althans innerlijk mee te zingen met het nummer. 1 – 1 voorlopig !